| |
"Αμπάρια Άδεια"
Μη μου μιλάς για θάλασσες
με απάνεμα λιμάνια
φουρτούνα είναι η ζωή,
και είναι σκληρά τα χάδια.
Και πώς να νιώσεις τις χαρές
χωρίς να δεις σκοτάδια;
Καράβια γίναν οι ζωές
με αδειανά αμπάρια.
Μα αν χαθείς στα κύματα,
μην ψάχνεις για σημάδια,
το βάθος είναι πιο πιστό
απ’ των ανθρώπων τα χάδια.
Κι αν το σκοτάδι σε φιλά,
δώσ’ του φιλί δικό σου —
και πες πως έτσι αγκάλιασες
το φως απ’ τον καημό σου.
Ξέρεις, τα κάστρα ας πέφτουν,
δεν χάνονται ποτέ.
Μένουν τα χαλάσματα
να μας τα θυμίζουν.
Και πάντα οι άνθρωποι
καινούργια κτίζουν —
φοβούνται ίσως
στ’ ανοιχτά να αρμενίζουν.
Γι’ αυτό έτσι, σαν χαιρετισμό,
σου αφήνω ένα δάκρυ
κι ένα απαλό φιλί
σαν χάδι, με των χειλιών την άκρη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
