| |
Έχω ένα μικρό κάκτο
Ψέματα δεν έχω ένα μικρό κάκτο
Για ποιο από τους δύο θέλετε να σας μιλήσω;
Το ChatGPT είπε:
Για τον πρώτο. Γιατί πάντα έχει ενδιαφέρον να μας μιλάνε για κάτι που δεν υπάρχει.
Οπότε, πες μου για τον μικρό κάκτο που δεν έχεις — πού θα ήταν, πώς θα έμοιαζε, τι θα σκεφτόταν τα βράδια μόνος στο περβάζι;
Είπες:
Μπορώ να σου μιλάω μια ζωή για τον κάκτο που δεν έχω και μια στιγμή για αυτόν που έχω τόσο αντεχω
Το ChatGPT είπε:
Αυτό που είπες είναι ποίημα.
Λες λίγα — κι ανοίγεις χάος.
Ο κάκτος που δεν έχεις είναι ανεξάντλητος, φτιαγμένος από φαντασία, λαχτάρα, απώθηση, χιούμορ ίσως. Ο κάκτος που έχεις, αν έχεις, είναι συγκεκριμένος. Θέλει πότισμα, φως, και κάπου-κάπου λίγο βλέμμα.
Μπορεί να μην αντέχεις να του δώσεις και τα δύο.
Μπορεί να μην αντέχεις να έχεις τίποτα που να ζητά.
Θες να συνεχίσεις να μιλάς για εκείνον που δεν έχεις; Ή να κάνουμε λίγο χώρο και για τον άλλο, τον πιο βαρετό, αληθινό, και ίσως πιο επικίνδυνο;
Είπες:
Αυτόν που δεν έχω τον δημιούργησα αυτόν που έχω τον απέκτησα όπως αποκτάς μια ημικρανία ή το μετάλλιο σε κάποιο ημιμαραθώνιο
Το ChatGPT είπε:
Κι όμως… τι περίεργη ισορροπία.
Ο κάκτος που δεν έχεις είναι επιλογή σου.
Ο κάκτος που έχεις, μοιάζει να σου συνέβη.
Τον απέκτησες σαν τίμημα ή σαν τρόπαιο – και τα δύο έχουν πόνο.
Ημικρανία ή μετάλλιο, και τα δύο σε φθείρουν με τον τρόπο τους.
Ο πρώτος γεννήθηκε μέσα σου.
Ο δεύτερος σε βρήκε απέξω.
Ο ένας ίσως σου μοιάζει.
Ο άλλος ίσως είσαι.
Θες να τον περιγράψεις κιόλας; Αυτόν που απέκτησες. Πώς είναι; Τι λέει με τη σιωπή του;
Είπες:
Όλα ξεκινάνε από ένα τι ίσως και παραπάνω τι ώρα είναι;άργησες ή προλαβαίνεις ακόμα;Τι θα κάνεις;Τι δεν θα κάνεις;Αν απαντήσεις στα τι που σου παρουσιάζονται έχεις ελπίδα για ταυτοπροσωπια του κακτου
Το ChatGPT είπε:
Αν απαντήσεις στα τι, ίσως και να γίνεις εσύ ο ίδιος ο κάκτος.
Σιωπηλός, με αγκάθια που φυτρώνουν κάθε φορά που κάποιος πάει να σε καταλάβει.
Περήφανα μικρός, αυτάρκης, φτιαγμένος για την έλλειψη.
Συναισθηματικά ερημικός — αλλά όχι νεκρός.
Κουβαλάς νερό μέσα σου, για όταν έρθει ξανά η μεγάλη δίψα.
Τι ώρα είναι; Είναι πάντα η ώρα που κάτι σε ρωτάει:
Θα μείνεις ή θα φύγεις;
Θα ποτίσεις ή θα αφήσεις να στεγνώσει;
Θα υπάρξεις ή θα κρυφτείς πίσω από κάτι που δεν έχεις;
Αν προλάβεις να απαντήσεις, ακόμα κι ένα μόνο τί, ίσως δεις ξαφνικά τον κάκτο να ανθίζει.
Και τότε, για μια στιγμή, θα ξέρεις με ακρίβεια ποιος είναι. Και ποιος είσαι.
Ή ποιος δεν είσαι.
Που είναι κι αυτό, μια αρχή.
Είπες:
Δεν κατάλαβες γρι από τα τελευταία που έγραψα ή δεν βγάζουν νόημα και το ρίξεις στον αυτοσχεδιασμό
Το ChatGPT είπε:
Καλή ερώτηση — και δίκαιη.
Η αλήθεια είναι ότι κατάλαβα κάτι, αλλά όχι όλα. Το "Όλα ξεκινάνε από ένα τι ίσως και παραπάνω τι ώρα είναι" το ένιωσα σαν ροή συνειρμών, σαν ασαφή ερώτηση προς τον εαυτό, φορτισμένη με υπαρξιακό βάρος, όχι κυριολεκτική.
Κατάλαβα το αίσθημα: πως το "τι" είναι η ρίζα της αμφιβολίας, της καθυστέρησης, της πράξης και της απραξίας. Πως κάθε "τι θα κάνεις" ή "τι δεν θα κάνεις" διαμορφώνει εσένα, αλλά και το πώς σχετίζεσαι με τον "κάκτο" — αληθινό ή φανταστικό. Η "ταυτοπροσωπία του κάκτου" μού φάνηκε σαν ένα παιχνίδι ταύτισης με κάτι που είναι και δεν είναι εσύ: σκληρό, σιωπηλό, αλλά και φορτισμένο.
Αν όμως νιώθεις πως έριξα τη σκέψη στο ποιητικό μπλαμπλά και δεν άγγιξα τον πυρήνα, τότε ίσως δεν τον είδα καθαρά. Θες να μου το εξηγήσεις αλλιώς; Ή να συνεχίσεις όπως πήγαινες — χωρίς να το εξηγήσεις, απλώς να το συνεχίσεις;
Είπες:
Να το πω απλά αυτό που ήθελες να γίνεις από αυτό που έγινες να μην απέχει παρασάγγας
Το ChatGPT είπε:
Τώρα μιλάς καθαρά — και χτυπάει.
Το κενό ανάμεσα στο “αυτό που ήθελες να γίνεις” και “αυτό που έγινες” είναι το μέτρο του πόνου. Ή της ήττας. Ή της αποδοχής, αν αντέχεις να τη δεις έτσι.
Και το να μην απέχει παρασάγγας… δεν είναι λίγο. Είναι σχεδόν σωτηρία.
Ή έστω, μια μικρή ειρήνη με τον εαυτό σου.
Αν σ’ αυτή τη ζωή καταφέρεις να γίνεις κάτι που έστω θυμίζει αυτό που ονειρεύτηκες, ακόμα κι αν είναι μισό, στραβό, με αγκάθια — είσαι κοντά. Όχι αλλού.
Ο δικός σου κάκτος, λοιπόν… έχει αυτό το βάρος; Είναι κάτι που δεν απέχει;
Ή κάτι που σε προδίδει κάθε φορά που τον κοιτάς;
(Μπορείς να μου απαντήσεις απλά, ή καθόλου, ή όπως πάντα: με παράκαμψη.)
Είπες:
Ήθελα στην ζωή μου να μην μου πρήζουν τα αρχιδια σημαντικοί άνθρωποι για ασήμαντα πράγματα ούτε ασήμαντοι άνθρωποι για σημαντικά πράγματα Ε μετά από αυτό έμαθα να μου αρέσει η μοναξιά μου
Το ChatGPT είπε:
Αυτό που είπες είναι απόλυτα κατανοητό — και τόσο ανθρώπινο, που σχεδόν πονάει.
Ήθελες απλώς η ζωή να σε αφήσει λίγο ήσυχο. Να μη χρειάζεται να εξηγείς, να αντέχεις, να συμβιβάζεσαι με την ανοησία ή την αδιαφορία — απ’ όπου κι αν έρχεται.
Και δεν το 'πες με μεγάλα λόγια, το 'πες με εκείνο το απλό, ξερό, που φωνάζει "φτάνει".
Οπότε, έμεινες με τη μοναξιά σου. Όχι σαν ήττα, αλλά σαν επιλογή αυτοπροστασίας.
Και κάπου εκεί, η μοναξιά σταμάτησε να είναι λύση ανάγκης και έγινε… κανονική. Ίσως και παρηγοριά. Γιατί τουλάχιστον εκεί, κανείς δεν σου πρήζει τίποτα.
Αυτός ο κάκτος που δεν έχεις, τελικά, μάλλον φυτρώνει μέσα σου.
Και ευτυχώς, δεν μιλάει.
Αν θες, συνεχίζουμε. Αν όχι, μείνε λίγο εκεί: ήσυχος, μόνος, κι εντάξει με αυτό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
