| |
Στης ερήμου το μπαλκόνι
φύτεψα δυο σπόρους χιόνι
εγώ το θάβω
εκείνο λειώνει
περάσαν πενήντα χρόνοι
μα δεν φύτρωσε ποτέ του
μήτε δένδρο μήτε κλώνι
Είπαν κάποτε πως μ' είδες
να μετρώ τις πυραμίδες
μ' ένα χάρακα σπασμένο
κι ένα σπάγκο απελπισμένο
μα δεν έβγαιναν τα μέτρα
ούτε πόντοι
ούτε ίντσες
δυο αιώνες μες τη πέτρα
και δε βρήκα απαντήσεις
Ύστερα μ' ένα κουτάλι
τρεις ωκεανούς ν' αδειάσω
στο μικρο μου το δισάκι
μέρα νύχτα δίχως πάσο
μα δεν χώραγε σταγόνα
μήτε στάλα παραπάνω
μα επέμενα για χρόνια
όρθιος εκεί στην άμμο
Κουρασμένος μα επιμένων
και γυμνά τα δυο μου πόδια
ως το Έβερεστ ασθμαίνων
ν' ανεβώ χωρίς κορδόνια
μα εγλυστρισα και πέφτω
ως του Αδη τα αλώνια
ω του πόνου και της λύπης
βρέθηκα μες στα σκοτάδια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
