| |
Αργά, αργά,
ώστε να μην σοκαριζόμαστε,
να συνηθίζουμε τις μικρές, ανεπαίσθητες αλλαγές
κάθε γαμημένη μέρα.
Ζαρώνουμε, ασπρίζουμε,
χάνουμε τα κουράγια μας,
παραιτούμαστε,
μαραινόμαστε
σαν λουλούδια.
Δεν γινόμαστε σοφότεροι,
πιο απλοί,
πιο ουσιαστικοί.
Γερνάμε άσχημα.
Και κάποτε ξεραίνομαστε.
Κι όμως…
Μην είσαι θλιμμένη, μωρό μου.
Κράτησε τα δάκρυά σου.
Ακόμα κι έτσι ζήσαμε,
υπήρξαμε,
αφήσαμε ένα κυκλάκι καπνού στον αέρα.
Θα χαθεί.
Ας χαθεί.
Κι ας χαθούμε κι εμείς.
Ό,τι δεν φαίνεται
δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Ό,τι δεν νιώθεται
δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Ό,τι δεν πιθανολογείται
πως υπάρχει,
δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Φαντάσου ένα διαστημόπλοιο,
που χάνει τα κομμάτια του
καθώς απομακρύνεται από τη Γη,
μέχρι να απομείνει με το κύριο σκάφος.
Κάποιοι το λένε «ψυχή»,
άλλοι «ενέργεια».
Ό,τι κι αν είναι, τραβάει στο φως
και μας συμπαρασύρει.
Γιατί ο θάνατος είναι μια κατάσταση —
μια άλλη κατάσταση.
Αλλά το ταξίδι συνεχίζεται.
Η μόνη θλίψη
δεν είναι για αυτούς που πεθαίνουν,
αλλά για εκείνους που δεν μπορούν να πεθάνουν,
γιατί δεν έζησαν.
Και γυρνούν,
σαν τις άδικες κατάρες,
μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας,
σαν τα πλαστικά τριαντάφυλλα στο βάζο:
δεν θέλουν νερό,
ούτε χώμα,
δεν θέλουν τίποτα.
Έχουν μόνο μια ματαιόδοξη,
ωραία εμφάνιση.
Δεν μυρίζουν,
δεν στάζουν υγρασία,
δεν έχουν αγκάθια
που —αν δεν προσέξεις— θα κοπείς.
Δεν έχουν ό,τι έχουν οι αυθεντικοί άνθρωποι.
Είναι κούφιοι.
Κενοί.
Δεν αρρωσταίνουν,
δεν γερνάνε,
δεν σκέφτονται την αυτοκτονία
ή να μεθύσουν.
Δεν μπορούν να τρελαθούν.
Δεν λιώνει το σώμα τους στο χώμα.
Τι θλίψη, μωρό μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
