| |
Κλάψε και γέλα κι άκουσε
Έχεις το φως το ανίκητο κάτω απ’ το μαξιλάρι
και μια κουβέρτα επάνω σου να κόβει τη βροχή
με τον λυγμό του έρωτα, στα χέρια το δοξάρι
γίνεσαι κόρη του άνεμου, της νύχτας προσευχή
Έχεις βαθιά σου μια πληγή, που σε τραβά στο χώμα
κι όμως σε ανασταίνουνε σαράντα πυρκαγιές
δρόμους που σε αφήσανε, τους περπατάς ακόμα
θάλασσες που ξεράθηκαν και γίνανε στεριές
Έχεις τα ύψη μέσα σου, τα βάθη στο δισάκι
κι έναν αέρα να κράτα τη φλόγα ζωντανή
ο ουρανός ο δρόμος σου - μακρύς σαν την Ιθάκη -
που θα μετρήσεις κάποτε, αδέσμευτη, γυμνή
Κλάψε και γελά κι άκουσε φωνή βαθιά εντός σου
είσαι εσύ ο δρόμος σου, το μέλλον, το παρόν σου.
Κλάψε και γέλα κι άκουσε τα τραίνα που σφυρίζουν
μοιάζουν μ’ αυτούς που έφυγαν, μα πάντα θα γυρίζουν
Ελένη Σωφρονίου Στρατή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
