| |
Κτήρια, τσιμέντο, πεζοδρόμια παντού
Κόσμος στο ένα στενό, κόσμος στο άλλο στενό
Μια ακόμα μέρα μες στην πόλη δίχως σταματημό
Οι ρυθμοί τρελοί, γρήγοροι και παλαβοί
Άγχος και πίεση πολύ, χαμόγελα ελάχιστα
Πρόσωπα αφιλτράριστα
Κάπου μέσα σ’ όλη αυτή τη βουή
Σε μια ρωγμή ξεπηδάει μια καινούργια ζωή
Ένα λουλούδι μικρό που παίρνει τη δική του μορφή
Στην πόλη αρχίζει δειλά-δειλά να κατοικεί
Ο ήλιος το φωτίζει κάθε πρωί
Η βροχή το ποτίζει κι εκείνο συνεχίζει ν’ ανθίζει
Η σκόνη το σκεπάζει, ο άνεμος το χτυπά
Τις άσχημες συνθήκες έχει μάθει να προσπερνά
Με υπομονή τίποτα δεν το σταματά
Κανείς όμως δεν το κοιτά
Όλοι έχουν μάθει να το προσπερνούν
Μα εκείνο αντέχει, δε μαραίνεται ποτέ
Μοναχικό χωρίς καμία συντροφιά
Αμίλητο αλλά και τόσο δυνατό
Στέκεται όρθιο στο δικό του πλατό
Και μες στης πόλης το γκρίζο κελί
Όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί
Το λουλούδι χρωματίζει την κάθε ψυχή
Αρκεί κάποιος να σταματήσει, να το δει
Και μέσα στην απόλυτη σιωπή που θα επικρατεί
Τα πάντα αυτόματα θα έχουν ειπωθεί
Γιατί εκεί που οι τοίχοι γίνονται φυλακή
Ένα λουλούδι μπορεί να ζωντανέψει μια ευχή
Και ν' απαλύνει την κάθε μας πληγή
Το λουλούδι αυτό δεν ζητά καμία ανταμοιβή
Μονάχα λίγη φροντίδα και προσοχή
Για να συνεχίσει ν’ αναπνέει πάνω σ’ αυτή τη γη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
