| |
Χαριεντίζομαι με το Κοσμικό Χάος
(Ταμπάσκο)
Συνήθως όταν πίνω
δεν γράφω.
Δεν μπορώ να κάνω δύο πράγματα μαζί καλά.
Και το να πίνεις
δεν είναι απλό.
Θέλει τέχνη.
Δίνεις ψυχή
για να ξεφύγεις
απ’ τη βαρετή νηφαλιότητα,
να εκτεθείς,
να αναμετρηθείς με τη φωτιά.
Κι αν είναι να καείς,
να καείς με στυλ.
Σαν το γράψιμο.
Τώρα τα ‘χω πιει
άρα δεν γράφω.
Κι εσύ δεν διαβάζεις
αυτές τις πιωμένες γραμμές
που αφορούν εκείνη.
Μόνο εκείνη.
Πάντα εκείνη.
Την μήτρα,
το πασπαρτού.
Κι όταν σκέφτομαι πως την χάνω
πιάνω τον εαυτό μου
να χαριεντίζεται με το κοσμικό χάος.
Είναι δύσκολο να κερδίσεις μια γυναίκα
κι εύκολο να τη χάσεις.
Μια λάθος λέξη,
μια λάθος κίνηση,
ένα λάθος βλέμμα—
παγώνει, αποστασιοποιείται.
Κι εσύ δεν θέλεις μια γυναίκα που είναι αλλού
μέσα στη ζωή σου.
Να βλέπεις;
Όταν πίνω γράφω μαλακίες.
Γίνομαι μαλθακός,
τρωτός,
με μια τάση
που αναθεμα αν ξέρω από πού έρχεται
προς τον ρομαντισμό.
Κάποιος που με κατατάσσει στους Μπουκοφσκικούς
θα βάζει φωτιά στις πουτσοτρίχες του.
Μα εγώ την θέλω.
Κι αδιαφορώ τι θα σκεφτείς.
Την θέλω.
Κι έχω μόνο το κορμί της.
Δεν γράφω.
Κι εσύ δεν διαβάζεις.
Δεν αυτομαστιγώνομαι.
Κι εσύ δεν γουστάρεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
