| |
Η μπίλια
(Ταμπάσκο)
Εσύ – η μανιοκατάθλιψη μοιάζει με την παλίρροια.
Πότε άμπωτη και πότε πλημμυρίδα.
Πότε στην υπερβολή
κι άλλοτε στην πείνα, στην έλλειψη.
Ένας άνθρωπος με δύο συμπεριφορές είναι ζόρι.
Δεν μπορείς να κατασταλάξεις.
Επικρατεί πότε το ένα και πότε το άλλο.
Μια εναλλαγή.
Μια διακύμανση.
Σαν να πηγαίνεις κάπου
και να συναντάς τον άλλο σου εαυτό
που γυρίζει.
Δύο εκδοχές:
Η πρώτη αδικαιολόγητα αισιόδοξη.
Η δεύτερη αναίτια απαισιόδοξη.
Με βίαιο κι απότομο τρόπο
επιβάλλεται η μία ή η άλλη.
Κάνεις ένα βήμα μπροστά
κι ύστερα ένα πίσω.
Με αποτέλεσμα να μην πηγαίνεις πουθενά.
Τη μια εκρήγνυσαι από ενέργεια,
την άλλη παγώνεις
και δεν μπορείς να κάνεις τα στοιχειώδη.
Αυτό το νοητικό μπάχαλο
το επιδεινώνει η διαταραχή των συναισθημάτων:
Τη μια είσαι νεκρός από δαύτα,
την άλλη υπερευαίσθητος.
Μερικές φορές σκέφτεσαι την αυτοκτονία.
Κι ύστερα κάτι διαφορετικό θα σκεφτείς,
κάτι άλλο θα δεις,
και γυρίζει πάλι η ρουλέτα.
(Τα κορόιδα κρεμασμένα από τα τερτίπια της.
Χαμένοι της μιας νύχτας.
Τσακισμένοι ολόκληρης ζωής.
Μα οι άνθρωποι αντέχουν.
Αντέχουν και προσαρμόζονται.
Γι’ αυτό κυριάρχησαν στα άλλα ζώα
μα νικήθηκαν από τα ζωώδη τους ένστικτα.
Ποντάρουν και ξαναποντάρουν.
Αναγνωρίζοντας την ανικανότητά τους
προσδοκούν η τύχη να τους αλλάξει τη ζωή.
Κι η μπίλια γυρίζει.
Αλλάζει θέσεις
μέχρι κάπου να καταλήξει.
Αδιάφορο.
Σηκώνω το βλέμμα.
Η μπίλια κάθεται.)
Αυτή: Τώρα που κάθισε η μπίλια;
Εσύ: Συνήθως εκεί που δεν έχεις ποντάρει.
Αυτή: Κάποτε έρχεται κι η σειρά σου.
Εσύ: Το “κάποτε” και το “πώς βγαίνει η νύχτα”, ξέρεις πόσο απέχουν;
Αυτή: Αν δεν ήξερα, θα ήμουν άνεργη. Ή θα δούλευα σερβιτόρα.
Εσύ: Τι πρόβλημα έχεις με τις σερβιτόρες;
Αυτή: Ο καθένας μπορεί να της πιάσει τον κώλο χωρίς να πληρώσει έξτρα.
Εσύ: Σωστά… Δεν το είχα σκεφτεί. Από την άλλη, υπάρχουν και τα τιπς.
Αυτή: Αυτά τα τιπς βρωμάνε. Χάνεις τον εαυτό σου γι’ αυτά τα τιπς.
Εσύ: Πώς το εννοείς; Δεν σε πιάνω.
Αυτή: Πρέπει να είσαι πάντα ευγενική, καλή, γλυκιά, εξυπηρετική, συνεργάσιμη, θηλυκή, πλανεύτρα – αλλά όλα αυτά με επαγγελματικό μανδύα.
Να τα πνίγεις όλα μέσα σου.
Να υποχωρείς, να συμβιβάζεσαι, αλλιώς θα μείνεις χωρίς δουλειά.
Εσύ: Θα βρεις άλλη.
Αυτή: Άνθρωπος είσαι, ρε φίλε. Θες κάπου να αράξεις για λίγο. Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια στη γύρα.
Εσύ: Έτσι είναι η ζωή. Ένα ταξίδι. Κι εμείς ταξιδιώτες του ονείρου.
Αυτή: Του εφιάλτη, θες να πεις, που ανυπομονείς να ξυπνήσεις.
Εσύ: Τι εννοείς; Ξυπνάς;
Αυτή: Τα τινάζεις, αγοράκι. Ξοφλάς. Φινίτο λα μουσικά.
Εσύ: Α, τόσο καλά. Μου θυμίζεις τον εαυτό μου στα “καλύτερά του”.
Αυτή: Κρατιέμαι ζωντανή. Δεν είναι ανάγκη να χαίρομαι γι’ αυτό ή να είμαι περήφανη.
Εσύ: Να βάλω άλλο ένα;
Αυτή: Όχι. Πληροφοριακά, έχεις άλλα είκοσι λεπτά.
Πάντα μπορούμε βέβαια να συνεχίσουμε να μιλάμε – για μένα είναι ακριβώς το ίδιο.
Εσύ: Έχεις δίκιο.
Αυτή: Θα είσαι εντάξει;
Εσύ: Ναι.
Αυτή: Θα μπορέσεις να…;
Εσύ: Είναι το μόνο πράγμα που λειτουργεί σωστά πάνω μου, μωρό μου.
Αυτή: Νιώθω την ανάγκη να σου πω κάτι.
Εσύ: Μόνο μην μου πεις ότι είσαι τραβέλι.
Αυτή: Όχι. Είμαι διπολική επίσης.
Εσύ: Έλα… Δηλαδή δεν θα πηδηχτούμε;
Αυτή: Άσε τα λεφτά στο τραπεζάκι, ζώο.
Μουνί ή κώλο, ναύτη;
Εσύ: …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
