| |
Άσπρο μαντήλι σύννεφο φευγάτο το κρατούσες
σ αυτό το αντίο μου έλεγες θα δέσεις τον καιρό
δάκρια αλμύρας έσταξαν στου χρόνου το νερό
μα δεν ξεδίψασαν ποτέ τα χείλη που φιλούσες
Άσπρο καράβι σ άγνωστο ταξίδι αλαργινό
να αρμενίζεις θέλησες τα πέρατα του κόσμου
της λησμονιάς τον καημό φυλάκισες εντός μου
του γυρισμού το όνειρο άπιαστο, μακρινό
Άσπρο κατάρτι άπλωσες, στον άνεμο πανιά
κουρσεύει η στασιμότητα λιμάνια αγαπημένα
την θάλασσά σου πόθησες πιότερο από εμένα
άδεια αγκαλιά μου απόμεινε παντοτινή στεριά
Άσπρο χρυσάφι ακρογιαλιάς κι ένα απλό κοχύλι
ποτέ δεν θα σκλαβώνανε τον άπλετο ουρανό σου
γύρευε άλλους θησαυρούς ο πειρατής εαυτός σου
κι ας είχες κλέψει της καρδιάς το κόκκινο μαντίλι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
