| |
| | Τρεις ενότητες... { 01 } |  | | | Από τις διαδρομές της Ψυχής μου... {Για τους πιστούς μου...} | | |
Θυμάσαι τα μάτια μας διασταυρώθηκαν στην αίθουσα αναμονής,εντελώς τυχαία,μα σταμάτησαν για δευτερόλεπτα ...
κάτι ένοιωσα και προσπαθούσα να κοιτώ απ΄την πλευρά που βρισκόσουν δήθεν αδιάφορα μα και πάλι τα μάτια μας σαν μαγνήτες πραγματοποιούσαν την δική τους προτώγνωρη συνάντηση ...
Μέσα μου παρακαλούσα να βρισκόμαστε στο ίδιο βαγόνι,η αμαξοστοιχία ήταν έτοιμη,κοιταχτήκαμε επίμονα,κι απλά σου έδωσα πρωταιραιότητα,
και μέσα μου παρακαλούσα ...
Η προσευχή μου λες κι ακούστηκε εκεί ψηλά,βρισκόσουν ακριβώς απέναντί μου ...
τα μάτια μας αδυνατούσαμε να τα ορίσουμε,λες και δεν υπήρχε τίποτε άλλο δίπλα μας,
κι όντως δεν υπήρχε πλέον τίποτε άλλο παρά μονάχα εμείς ...
Το ταξίδι ξεκινά,μια αμηχανία κι απ' τους δυό,μονάχα οι κλεφτές ματιές μας μιλούσαν μεταξύ τους ...
Παίρνω την δύναμη και σε ρωτώ,είναι η πρώτη σας φορά?
ναι μου απαντάς με ένα χαμόγελο γεμάτο αμηχανία και ενθουσιασμό,εσείς?
και για μένα ...
ξεκινούσαμε να κάνουμε υποθέσεις για το τι θα συναντήσουμε,παράλληλα διακόπταμαι και θαυμάζαμε την διαδρομή ...
σχολιάζοντάς την ...
κάποια στιγμή ανοίγω έναν φάκελο και βγάζω ένα φυλάδιο με τα αξιοθέατα που θα γνωρίζαμε ...
μία κίνηση απαλή,τρυφερή για να στο δώσω,
τα χέρια μας λες και τα τράβηξε πολύ προσεκτικά μια αόρατη δύναμη έρχονται σ' επαφή ...
ένα όμορφο ρίγος αγκίζει όλα μου τα κύτταρα και ταυτόχρονα τα μάτια μας συναντιώνται επίμονα,
χωρίς αναστολές,διακρίνω και σε σένα μια όμορφη ταραχή ...
τα χέρια μας δεν απομακρύνθηκαν έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε πρόθεση κι από τους δυό μας ...
στο κρατώ τρυφερά,νοιώθωντας κι δυό την ζεστασιά μας,την δίψα μας ...
η φαντασία μας έτρεχε πολύ ποιό γρήγορα κι απ' την αμαξοστοιχία ...
δεν μιλούσαμε παρά μονάχα κοιταζόμαστε,
και ταξιδεύαμε στον δικό μας κόσμο αυτόν που είχε γεννηθεί πρίν λίγο ...
οι σκέψεις μας ήταν οι ίδιες,δεν θέλαμε αυτό το ταξίδι να τελειώσει,
δεν μας ενδιέφεραι ποιά ο προορισμός,παρα μονάχα οι στιγμές που ζούσαμε,χωρίς όρια,χωρίς "πρέπει" ,
οι δικές μας στιγμές,η ζωή μας που ξαναγεννιώταν ...
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Οταν πλησιάσεις πρόσεξε σε παρακαλώ μην σκοτεινιάσεις την ψυχή μου,αλλιώς φύγε αθόρυβα όπως ήλθες... | | | |
|
~ Εφυγα ~
06-10-2006 @ 15:53 | ::love.:: | | horseman
06-10-2006 @ 15:58 | Πριν ένα χρόνο το έγραψα...
με μια συνεπιβάτισσα στον λόγο...
κάναμε ένα φανταστικό ταξίδι...
μαζί...
με προορισμούς άγνωστους...
όμως...
με συναισθήματα ζωντανά που φούντωναν...
έμεινε μονάχα το ταξίδι γμτ....
έτσι απλά...
ας είναι ...
ήταν δωρεάν τα εισητήρια... | | silmariel
06-10-2006 @ 16:55 | ισως το ταξιδι να ειναι για δυο, μα μονο ενας φτανει στον προορισμο.. ο αλλος χανεται στη διαδρομη.. το θεμα ειναι να ζεις το ταξιδι.. καληνυχτα | | maninoula
07-10-2006 @ 20:29 | ::love.:: +ΜΦΩΝΩ ΜΕ silmariel ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ | | agrampeli
08-10-2006 @ 06:35 | δεν μας ενδιέφεραι ποιά ο προορισμός,παρα μονάχα οι στιγμές που ζούσαμε,χωρίς όρια,χωρίς "πρέπει" ,
οι δικές μας στιγμές,η ζωή μας που ξαναγεννιώταν ...
πολύ ωραία το έγραψες μπράβο δωρεάν τα εισητήριαόπου θέλουμε πάμε με το όνειρο ::smile.:: ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
