| |
Εγώ ποιήτρια δε μοιάζω.
Εγώ μονάχα σπάω πέτρες.
Ναι. Σπάω πέτρες.
Σπάω πέτρες συνεχώς και κάθε μέρα.
Με το θρυψαλιασμένο μου χαμόγελο ζωσμένη.
Αυτό ήταν το ποίημα.
Δεν έχω κάτι άλλο να σας πω.
Παρά πως σπάω πέτρες.
Δεν έχω κάτι άλλο να σας πω!
Παρ’ εξόν, κι απλώς πληροφοριακά,
πως τούτες δω τις πέτρες
τις σπάω με τα δόντια μου.
Ναι. Με τα δόντια μου αυτά εδώ
που ωσάν παλιάτσος τώρα θα σας δείξω.
Δείτε. Το σχήμα τους έχει αλλάξει κομματάκι.
Από την πίεση θαρρώ, αφού με τούτα,
σπάω τις πέτρες.
Έχουνε γίνει πια γραμμή μια τεθλασμένη.
Δείτε. Δεν είναι πια ωραία δόντια...
Λευκά, γυαλιστερά, στιλπνά…
Σπασμένα πια μον’ είναι απ’ το πολύ το σπάσιμο.
Σπάω πέτρες.
Ναι. Ναι. Δεν έχω δόντια πια εγώ.
Μον’ εργαλεία σύνθλιψης συναισθημάτων
μέσα στο στόμα κουβαλώ.
Πέτρες να σπάω
κι εντός μου πια να μην αιώνια τις στοιβάζω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
