| |
Το γεύμα του πύθωνα
(Ταμπάσκο)
Τα πράγματα πήγαν άσχημα.
Πιο άσχημα απ’ ό,τι συνήθως.
Κουβέντα στην κουβέντα μπήκαμε σε λαβύρινθο
χωρίς έξοδο.
Οι τσακωμοί από τηλέφωνο
έχουν το μειονέκτημα
ότι μετά δεν μπορούμε να πηδηχτούμε
εν είδει συνθηκολόγησης.
Δεύτερο λάθος: ήμουν πιωμένος.
Δηλαδή υπερβολικός.
Δηλαδή άδικος.
Δηλαδή με την ψευδαίσθηση πως ήμουν αληθινός.
Έλεγα κι έλεγα κι έλεγα,
αφρίζοντας σαν μπίρα,
κι εσύ συμφωνούσες,
δεχόσουν τις κατηγορίες
κι αυτό με τρέλαινε πιο πολύ.
Είχα μάθει στις εγωκεντρικές καριόλες·
ήξερα πώς να τις φερθώ,
τι να πω, τι να κάνω.
Αλλά εδώ ήμουν χαμένος —
με τη γαμημένη ενσυναίσθησή σου.
Κι όταν μου είπες
αν θέλω να χωρίσουμε,
πως σε χαντακώνω,
πως μαζί μου δεν περνάς καλά,
πως δεν μπορείς να μου δώσεις
αυτό που θέλω –
συναισθηματικά, ψυχικά,
ακόμα και σωματικά –
είχα σταματήσει να σκέφτομαι.
Μόνο ήθελα αυτή τη γλυκιά, ξάστερη φωνούλα
να την πληγώσω,
να την ματώσω,
να την κάνω να σωπάσει.
Και το κατάφερα.
Έμεινα να κρατάω το ακουστικό
με την άλλη άκρη άδεια.
Άνοιξα μια μπίρα,
την ήπια μονορούφι
και τάισα τον πύθωνα —
που είχα για κατοικίδιο —
με ό,τι είχε μείνει από εμάς.
Πέντε λεπτά μετά,
η ιδέα πως δεν θα σε ξαναδώ
πέρασε από το μυαλό μου σαν ξυραφιά —
όπως όταν έκοψα τη νικοτίνη.
Ξέρω ότι μπορούσα να σε ξεπεράσω.
Δεν ήθελα.
Είχα μεσάνυχτα από ερωτικά ζητήματα.
Μισούσα τη συνήθεια
κι απέφευγα τους ανθρώπους.
Κι εσένα, με τον καιρό,
κατάφερα να σε υποφέρω.
Κοίταξα στον καθρέφτη
τον «μεγάλο εραστή»
που θα έβρισκε αντικαταστάτρια
σαν να ’ταν αυτοκίνητο,
τηλεόραση,
παπούτσια τρύπια.
Του έριξα μια μπουνιά.
Σκούπισα το αίμα
και σχημάτισα τον αριθμό σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
