| |
Μια κάποια λύση
(Ταμπάσκο)
Εκείνη περίμενε.
Μπούτια ανοιχτά, μάτια κλειστά.
Εγώ μπλοκαρισμένος, σαν όπλο.
“Φταίει το ουίσκι,” είπα.
Το λίθιο.
Οι ομπρέλες που μας προστατεύουν απ’ τη βροχή.
Και ποιος μας προστατεύει από τους στεγνούς,
τους ανέραστους;
“Προτιμώ να κυνηγήσω κροκόδειλους
σε ποτάμι της Φλόριντα
παρά αυτό,” κατέληξα.
Κι εκείνη, που είχε διαβάσει όλα τα ποιήματά μου,
πήγε στο μπάνιο να κατουρήσει.
Φόρεσε την κιλότα της,
το καλσόν,
τη φούστα,
το πουλόβερ,
τα παπούτσια.
Ξεκρέμασε το παλτό απ’ τον καλόγερο.
Μου έριξε μια κλωτσιά στ’ αρχίδια.
Έφυγε.
Την πρόλαβα με το αμάξι μου,
200 μέτρα παραπέρα.
Μπήκε μέσα.
Βρήκα ένα σκοτεινό στενό.
Πάρκαρα.
Της πήρα το κραγιόν.
Της πάσαλειψα το μολύβι.
Της έσκισα την κιλότα.
Την κολλήσα σε ένα κατεστραμμένο μαντρότοιχο,
δίπλα σε κάτι κάδους σκουπιδιών.
Και της έδωσα αυτό
που σοφά έχει ονομαστεί:
μια κάποια λύση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
