| |
Η χαμένη γενιά του τελευταίου θρανίου
(Ταμπάσκο)
Πάντα μέναμε στα μαθηματικά,
αλλά διαπρέπαμε στις εκθέσεις.
Η φίλη μου η Μυρσίνη το είπε καλύτερα:
λεξολαγνεία, αριθμοπενία.
Είμαστε εξάλλου τυχεροί —
η ευφορία δεν προϋποθέτει ευφυΐα.
Κι εμείς γελάγαμε με τα χάλια μας,
πάντα στο τελευταίο θρανίο.
Τους βλέπαμε όλους
και δεν μας έβλεπε κανείς.
Αδιάβαστοι,
μα πάντα είχαμε τρόπο στα αισθηματικά.
Κι αν γίναμε γκαρσόνια με γυναίκα και δυο παιδιά;
Απαξιώ να απαντήσω.
Πατέρες μας ήταν
ο Ηράκλειτος, ο Σωκράτης, ο Νίτσε, ο Καμύ, ο Μπουκόφσκι.
Αμπελοφιλοσοφία,
καμιά παρτούζα.
Κι όταν μας ζόριζαν,
το παίζαμε τρελοί
και πίναμε τα απορρυπαντικά.
Όχι γιατί δεν ξέραμε τι κάναμε,
αλλά γιατί ξέραμε από τι θα γλιτώναμε.
Κι όσοι την σκαπουλάραμε,
πίναμε ψυχοχάπια
με μπίρα, ουίσκι, τζιν.
Κι αναλύαμε τις επιλογές μας
καθώς καλοκαίριαζε.
Κι η μπιροκοιλιά μας
δεν ταίριαζε σε έναν Κέρουακ
αλλά σε μάγειρα χασαποταβέρνας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
