| |
ΑΤΙΤΛΟ
στα αγριεμένα τα σκυλιά της προσμονής
και στα ορθάνοιχτα από λύσσα
στόματα τους
εκεί την πέταξα τη δόλια μου ζωή
μήπως χορτάσουν και για λίγο
ησυχάσουν
κοιτάζω πίσω μου και βλέπω μια σκιά
που δε μου μοιάζει
κι όμως είναι η δική μου
που πήγαν άραγε οι σκέψεις οι θολές
αυτές που έντυναν του πυρετού τα χρόνια
τώρα δε μου έμεινε ελπίδα πια καμιά
τις έχω κάψει να ζεστάνω κρύα βράδια
κι ο φόβος λούφαξε κοιτώντας στο καθρέπτη
το είδωλο του σα τρελό να του γελάει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
