| |
Φωνές, ένα δικαστήριο
μέσα στο κρανίο μου,
όλες με καταδικάζουν.
Ουρλιάζουν πως δεν μόχθησα αρκετά,
δεν ήμουν αρκετά ικανός για ν’ ανέβω,
για να χορτάσω τον εαυτό μου
με πλούτο και γυναίκες, αυτές που τώρα
στρέφουν το πρόσωπο μακριά μου.
Χλευάζουν τη σάρκα μου,
Τη ζωή μου που με στιγματίζει ως αποτυχία.
Οι άρχοντες τούτης της γης με απορρίπτουν
Οι απλοί άνθρωποι με κοιτούν με δυσπιστία
Αυτές οι φωνές με μαστιγώνουν με τις λέξεις τους,
ένα μαστίγιο που δεν με αφήνει να ξεκουραστώ
Με οδηγούν σε ατελείωτο μόχθο,
σε ανελέητη, βίαιη δουλεία που αρνείται κάθε χαρά.
Έπειτα φτύνω τον καθρέφτη μου,
Ένα πηγάδι διαρκούς απογοήτευσης,
η ψυχή μου ένα έρημο, μοναχικό σπίτι
Στην άκρη ενός ωκεανού, στο πουθενά
Κι όμως, οι άνδρες που θαυμάζω—
αυτοί που έσπασαν τα δεσμά.
Έφτυσαν πάνω στο πρόσωπο του πλήθους,
πάνω στην ίδια την άποψη της κοινωνίας.
Συνέτριψαν τις νόρμες, αγνόησαν τις κραυγάζουσες φωνές.
Πέταξαν πάνω από την αθλιότητα,
την μιζέρια στην οποία πνίγομαι,
και σκάλισαν τις δικές τους ζωές
με μια λεπίδα βαθιάς περιφρόνησης.
Το σπουδαιότερο όπλο τους;
Είχαν φιμώσει τις φωνές…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
