| |
Μ’ αρέσει άμα σωπαίνεις.
Η σιωπή σου μοιάζει
με κεραυνό εν αιθρία.
θα βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες τη δική σου σιωπή.
Ξυπνώ τα χαράματα
κι ανακαλύπτω κάθε φορά
πως λείπει η γη μου
κάτω από τα πόδια μου.
Φλόγες πανύψηλες η μοναξιά,
υψώνω τα χέρια σαν ναυαγός
ελπίζοντας να με δεις.
Πορεύομαι δίχως ελπίδα,
με άηχες λέξεις μιλώ,
βαδίζω παρέα με τα πάθη μου,
τα λάθη μου το μονοπάτι μου.
Οιονεί εκτός στερεώματος,
ψάχνω τα αστέρια,
τα κομματιασμένα,
στα προσφυγικά λασπόνερα
μιας άλλης εποχής.
Μακρινή η απουσία,
η φωνή μου δεν την φτάνει,
η σιωπή έγινε ξενιτιά,
αλλόκοτη, απόμακρη, γυμνή.
Ένας καημός
τα ανελέητα δειλινά,
η νύχτα με ξεγελάει
με τραγούδια και όνειρα.
Αφήνω τις σκέψεις κατάχαμα,
κλειδώνω τα συναισθήματα,
θα πάω να πιω έναν καφέ σκέτο,
και θα...θα...θα...θα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
