| |
| | Φως για να κρυφτείς |  | | | Έγραψα αυτούς τους στίχους σε μια στιγμή εσωτερικής πάλης, όταν η σιωπή ήταν πιο δυνατή απ’ τις λέξεις. Δεν είναι κραυγή, δεν είναι παράπονο — είναι φως που μένει αναμμένο, ακόμα κι όταν κανείς δεν το βλέπει. Αν κάποιος βρει κάτι δικό του μέσα σε αυτό το | | |
Πονάει δόντι, βγάζει δόντι,
κι η ψυχή σωπαίνει πρώτη.
Μα δεν είναι λύση αυτή,
να ξεριζώνεις την πληγή.
Η εκδίκηση φωτιά,
που καίει γρήγορα, βαθιά.
Μα δεν ζεσταίνει τώρα πια
Και αφήνει γύρω μας κορμιά.
Κράτα το φως σου αναμμένο,
κι ας μην σε βλέπω περιμένω
Γιατί η αγάπη δεν ζητά,
υπάρχει μόνο … και κρατά.
Θες να ζήσεις; Θες να φας;
Θες να νιώσεις πως χωράς;
Δεν αρκεί να πω «ξεχνώ»,
θέλει καρδιά να «συγχωρώ».
Χωρίς τροφή συναισθημάτων,
ζεις σκιά των περασμάτων.
Κι αν ακούσεις μια φωνή,
να ναι ζωή και όχι φυγή
Κράτα το φως σου αναμμένο,
κι ας μην σε βλέπω περιμένω
Γιατί η αγάπη δεν ζητά,
υπάρχει μόνο … και κοιτά.
Δεν θέλω να με θυμηθείς,
σαν βάρος ή σαν ενοχή.
Θέλω μονάχα να σκεφτείς,
πως είμαι φως για να κρυφτείς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
 |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
