| |
| | Ανατέλων άνεμος |  | | | ΚΑΤ | | |
Στα μάτια σου τα σκοτεινά φωτίζει η μοναξιά σου,
ρουφάει αγέρα απ' τα πανιά και δρόμο όλο σου κόβει,
νωχελικά τρυγίζοντας το κάθε πάτημά σου,
σαν πάγου ηλιοβασίλεμα που το τρυπούν οι φόβοι
Ζητάς ο πόνος να χαθεί, το δάκρυ να πετάξει,
όταν δεν φτάνει η υπομονή και τα γλυκά τα λόγια,
κρύβεσαι στη πικρή σιωπή σαν πόντος στο μετάξι,
με κομποσχοίνι μελετάς της σκέψης τα κατώγια
Μα όταν η αγάπη σου μιλά με κάθε στεναγμό της,
κι αρπάζει τις κουβέντες σου πριν βγούν σπό τα χείλη,
τότε η ματιά σου η σμαραγδιά ανάβει στο ρυθμό της,
με μιαν αγέρωχη φωτιά που ανοίγει κάθε πύλη
Σήκω, δεν έχει πια ζωή να πλέκεις το σκοτάδι,
δεν είναι προίκα και φλουριά του φεγγαριού τα μάτια,
πέταξε ακόμα πιο ψηλά ακόμα κι απ' το χάδι,
αυτό που όταν σε λύτρωνε γυρνούσες σε παλάτια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Ζωή Α.
02-10-2025 @ 19:49 | Ζητάς ο πόνος να χαθεί, το δάκρυ να πετάξει,
...με κομποσχοίνι μελετάς της σκέψης τα κατώγια
!!!!::yes.:: !!!! ::up.::
Πανέμορφο ΟΛΟ ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
