| |
Βρυχώμαι ωσάν το λιοντάρι της «Μέτρο Γκόλντγουιν Μάγιερ».
Θέλω να σας σκιάξω για να σταματήσετε να φλυαρείτε τριγύρω μου
την ώρα που εγώ σπαράζω κι αγωνιώ. Ίσως, βέβαια πάλι, να θέλω απλά
να τρομάξω τις δικές μου δυστοπίες, να τις εξαφανίσω.
Κλείνω την κουρτίνα αφού κι ο ήλιος σήμερα κρύφτηκε.
Μα ναι, είναι Οκτώβρης κι είναι λογικό… εγώ, όμως, αγαπώ τις λιακάδες
κι όταν το φθινόπωρο, συνεπές, παρουσιάζεται ως φθινόπωρο,
εγώ δακρύζω για να εναρμονίσω εαυτόν με τις ψιχάλες της βροχής.
Ανοίγω το χρονοκαταφύγιο.
Ο δημιουργός του με κοιτάζει απορημένος.
Τι άραγε να ζητά τούτη η μυξοκλαίουσα μορφή μου εκεί;
Τον ρωτώ αν θα μπορούσα να φέρω τη μητέρα μου εκεί.
Θα της άρεσε τόσο πολύ να ζήσει και πάλι τη δεκαετία του ’60… εκεί.
Ρωτάω μήπως υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο. Εκεί.
Πόσο πολύ θα το ήθελε η μητέρα μου, του επαναλαμβάνω...
Ο συγγραφέας χαμογελάει και μου απαντάει πως όχι, δεν είναι εφικτό
κάτι τέτοιο αφού οι άνθρωποι δεν γίνεται να υπάρξουν πραγματικά
μέσα σ’ ένα μυθιστόρημα.
Λυπάμαι, μου λέει, μα κάπως έτσι έχει η πραγματική πραγματικότητα.
Χαμογελάει, ναι, γελοιωδώς συγκαταβατικά ο καλός μου.
Του πετάω ένα «thanks for nothing», βγαίνω και κλείνω θορυβωδώς
το εξώφυλλο.
Πόσο θόρυβο μπορεί να κάνει ένα εξώφυλλο;
Πολύ, πιστέψτε με, πάρα πολύ. Πραγματικά πάρα πολύ.
Έξω συνεχίζει να ψιχαλίζει κι η πόλη ν’ αλλάζει απόχρωση. Παταγωδώς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
