| |
Στο χώμα ξεκουράζει τις πληγές του,
το ταπεινό, που πάντα μας καλεί,
τις πόρτες του πριν κλείσει τον βαστάει,
και την ζωή απάνω του φιλοξενεί...
Το κοιτάζει σαν ερώτημα μεγάλο,
και αναρωτιέται τόσο αξιοπρεπώς,
αν οι δυνάμεις έφτασαν στον πάτο,
αν χόρτασε τον πόλεμο επαρκώς.
Τον έπιασες με το ένα χέρι απ το μπράτσο,
και στο μάγουλο με το άλλο ακουμπάς,
την γνώση του βουτάς στην δύναμη σου,
και δίκαια λάφυρα του δίνεις απαλά.
Από την άλλη εσυ αναρωτιόσουν,
με τόση δύναμη που δεν επικρατεί,
τι φταίει και κανένας δεν προσέχει,
και σκόνταψες στην πρώτη σου ευχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
