| |
Τη θάλασσα τη ρώτησα, ψυχή μου αν γυρίσεις
και κείνη μου απάντησε, τ` αστέρια να ρωτήσεις.
Τα πουλιά που κελαηδούν, το ίδιο τα ρωτάω
και μου είπανε κελαιδιστά, στα σύννεφα να πάω.
Εστράφηκα τα κοίταξα, σύννεφα να μου πείτε
που είναι η ψυχούλα μου, μήπως εσείς τη βρείτε.
Έσκυψα και γονάτισα και είπα στο θεό
θεέ μου λίγο βόηθα με, μια στάλα να τη δω.
Ρώτησα τα ψηλά βουνά, ρώτησα και το κύμα
μα αυτά δεν αποκρίθηκαν, πονάω κι είναι κρίμα.
Τους ανθρώπους ρώτησα, τους ξένους τους διαβάτες
και κείνοι μου απάντησαν , μες στης ζωής τις στράτες.
Διάβηκαν χρόνοι και καιροί, κι εγώ όλο ρωτάω
στοίχειωσα νύχτες να γυρνώ, μου λείπει και πονάω.
Το φεγγαράκι κοίταξε, λυπήθηκε για μένα
ξέχασε μου είπε, μην πονάς, δεν σ` είχε αυτή καδένα.
Γυρίζω ο δόλιος μοναχός, όταν η αυγή χαράζει
δεν έχει οδό κι αναπαμό, μια χαραμάδα μπάζει .
Έκλεισα τα πορτόφυλλα, δεν είπα ούτε αντίο
δεν ψάχνω πια ούτε ρωτώ και κάνει τόσο κρύο.
5-10-2025
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
