| |
Φεγγαροντύμενη
Το αληθινό μετριέται με τούτη
την τρυφερότητα, γιομάτη ειρηνικά
χαμόγελα, που θέλεις να σπείρες
παστρικά, στον κάμπο με τα αγριόχορτα.
Λες φχαριστώ, στο αχνισμένο Κωνσταντινάτο,
που έχεις κρεμάσει δίπλα στο εικόνισμα,
και ακουμπάς τον αγκώνα σου,
σε μια άσπρη πέτρα από Τηνιακό μάρμαρο
Ο δικό σου σταυρός σε φίλεψε ένα κανάτι
δυοσμαρίνια, τα ποτίζει σιωπηλός,
απλώνεται και καλεί την ελέγεια, σε ασίγαστο
χορό τυλιγμένο στην ομίχλη.
Και το χρόνο, σε μια ασύλληπτη
χρησμοδοτική φαντασία, η σιωπή σου
είναι έτοιμη να κατοικίση στην σκέψη μας,
κι όλο ανηφορίζει προς το φεγγάρι.
Θα το νιώθεις πως με κτύπησε κατάστηθα
που περπάτησες στον ουρανό
δίχως να στρέψεις καθόλου το βλέμμα σου
κι έγειρα μην τύχη και ακούσω το μουρμούρισμα
ενός κρυστάλλινου χρόνου.
Η εξομολόγηση, μια τρυφερότητα
στα πιτσιρίκια του σχολείου,
μια σταλαγματιά στα αδερφικά σου μάτια,
είναι η ώρα που προφταίνεις να αγγίξεις
την τελευταία έγνοινια σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
