| |
Είσαι η σκέψη, που το χρόνο διασχίζει
Μια βαθιά πληγή, που δε λέει να κλείσει
Νόμιζα απείχε, από το παρόν μου
Κι εκείνη γυρίζει, απ’ το παρελθόν μου
Τις αντοχές μου και κομμάτια μετράω
Αρχίζω πάλι, να παραμιλάω
Έρχεσαι πάλι, σα σκιά στο σκοτάδι
Φωνή, απαλή, που μιλάει σα χάδι
Λόγια μου λες, που εμένα στοιχειώνουν
Που κάτι θυμίζουν κι εμένα πληγώνουν
Κυλάνε οι μέρες, μα μένεις εδώ
Κλείνω τα μάτια μου, να μη σε δω
Γελάς πονηρά και μου ψιθυρίζεις
Έτσι απλά, μ’ εμένα, δεν καθαρίζεις
Μία φλόγα μικρή, που θα με τυλίξει
Και η μορφή σου, στ’ όνειρό μου γυρίζει
Που όσο κι αν τρέξω, για να ξεφύγω
Είν’ ακατόρθωτο, να τ’ αποφύγω
Τις αντοχές μου και κομμάτια μετράω
Αρχίζω πάλι, να παραμιλάω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
