| |
Μοιάζω με κατάδικο φυλακισμένο χρόνια
που με καταράστηκες να μαρτυράω αιώνια
βλέπω από το παράθυρο τον ουρανό πιο γκρίζο
και σε κάθε σκέψη σου πονάω και δακρύζω
και αφού μακριά μου βρίσκεσαι το ριζικό μου βρίζω.
Άψυχο είμαι σώμα που έθαψες στο χώμα και βαθιά στη γης
με έχεις κάνει λιώμα μα σε θέλω ακόμα, να μη μου χαθείς,
να μου δώσεις χρώμα να μην είμαι πτώμα μα άγριος γαρμπής,
να ρουφώ σαν σώσμα το γλυκό σου στόμα σαν τρελός μπεκρής.
Μοιάζω για κατάδικος, φτωχός, δυστυχισμένος
σκάρτα μου ξηγήθηκες και νοιώθω προδομένος
άπονα με πέταξες στο ανήλιο το κελί μου
πάγωσες το γέλιο μου γιατί έγινες χολή μου
τα σε αγαπώ σκορπίζοντας σαν ρόδα στην αυλή μου.
Άψυχο είμαι σώμα που έθαψες στο χώμα και βαθιά στη γης
με έχεις κάνει λιώμα μα σε θέλω ακόμα, να μη μου χαθείς,
να μου δώσεις χρώμα να μην είμαι πτώμα μα άγριος γαρμπής,
να ρουφώ σαν σώσμα το γλυκό σου στόμα σαν τρελός μπεκρής.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
