| |
Flânerie
Σαν πανάρχαια μάνα ετούτη η έρημος στα πόδια μας
Κι ένας άνεμος ξενομπάτης κι αλλοφρονισμένος ο κύρης της
Που μάνισε από τις φωνές και τις αργές ανάσες όσων απώλεσαν τη διάθεση για το ταξίδι
Και τρέφεται κάθε μέρα το δέρμα μας, όπου μας βρει, λέξη τη λέξη, βήμα το βήμα
Επιλήσμονες όμως εμείς συνεχίζουμε, σκεπασμένοι τα παραμύθια του ο καθείς σαν τις παλιές βελέντζες
Περιπλανώμενοι σε μια γη αφιλόξενη, μακάριοι κι ανηλεείς
Μ’ ένα μικρό σουγιά στα χείλια
Μ’ ένα μικρό τοίχο στα μάτια
Μ’ ένα μικρό σφυρί στα χέρια
Θυμάμαι τα όμορφα βήματα
Ποιος να το περίμενε που θα φτάναμε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
