| |
μετα απο καιρο γραφω
ξεχνω ποιος ειμαι
ισως αντιγραφω
μα δεν ξεχνω
την αληθεια
αυτη που με εφερε εδω
μαζι με τα βαριδια
περασαν 10 χρονια
που αφησα την γραφη
εις χαριν μιας γυναικας
που μου πλεκε σχοινι
ομορφα το φτιαξε
το σφιξε και το σιαξε
τωρα μιλω ελευθερα
κρεμασμενος
μαχαιρωμενος πληγωμενος
μα ελευθερα
με τα παιδια να βλεπω
ολιγον
ολιγον ανθρωπος
ολιγον εντιμος εις βιον
και γελαω, γελαω
Τα παιδια μου σαν κοιταω
που με αγαπανε
και με ζητανε
περαν των ελπιδων της ταλαιπωρης γυνης
που μετα της οικογενειας αυτης με επνιξε
Χωρις ταση εκδικησης σε αυτη την ταλαιπωρη ζωη
χωρις οργη
με θλιψη για οτι επειλθε και θα ρθει
λυπαμαι που με εφτασαν εδω τα λαθη στη ζωη.
Δεν ειμαι δεν ημουν το λιμανι
η μαριονεττα στη σκηνη
και ας εσφιγγε περιταχνα σχοινι
πτυχια μεταπτυχιακα
δουλεια δουλια
και λιγος ερωτας μεχρι να πεσουν
οι τιτλοι και το τελος ρθει.
Τα παιδια μου λογαριαζω
αυτα μετρω
εφυγα ακομα και αν πονω
σε περιβαλλον τοξικο
πως να ζω.
και εις ολιγον ξαναγραφω
ταλαιπωρα οικτρα
ξανα την σπιθα αργα
σαν παιδι που το ποδηλατο
μετα απο καιρο κρατα.
Πουλησα τα ονειρα μου φθηνα
γιατι ο ερωτας σωστα δεν κοιτα
μα θα ζησω μονος
εραστης της μοναξιας
και ας καποτε σειρηνες
με τραβουσαν στα ρηχα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
