| |
Εκεί, στα πέτρινα βουνά,
όπου το ψωμί μοιράστηκε με τον άνεμο
κι η προσευχή ακούστηκε πριν απ’ τα όπλα,
άνθισε ο άνθρωπος.
Δεν κρατούσε σπαθί,
κρατούσε το φως του.
Και το φως αυτό δεν έσβηνε
έκαιγε ήσυχα,
όπως καίει το καλό μέσα στην ψυχή.
Περπατούσε στο χιόνι,
με τα μάτια στραμμένα προς τον ουρανό,
λες και ζητούσε να θυμηθεί
από ποια σπίθα φτιάχτηκε ο κόσμος.
Στους ώμους του κουβαλούσε τη λέξη:
Ελλάδα.
Όχι σαν λάβαρο
μα σαν ανάσα που ήθελε να ζήσει.
Κι όταν η νύχτα σκέπαζε τη γη,
εκείνος δεν λύγιζε.
Έσκαβε το σκοτάδι με την ελπίδα του
κι έβγαζε φως
τόσο καθαρό,
που ακόμη το βλέπουμε στα μάτια των παιδιών.
Οι νεκροί του δε χάθηκαν.
Ρίζωσαν στα βουνά,
κι από το αίμα τους φύτρωσε η άνοιξη.
Κάθε φορά που φυσάει,
ο άνεμος ψιθυρίζει το όνομά τους.
Δεν γύρεψαν δόξα.
Μονάχα να μείνει ο άνθρωπος άνθρωπος.
Κι έτσι, όταν ο ήλιος θυμάται εκείνον τον Οκτώβρη,
στέκει λίγο πιο ψηλά
για χάρη τους.
Γιατί αυτοί δεν πολέμησαν για να νικήσουν,
μα για να μη σβήσει ποτέ
το άχτιστο φως του ανθρώπου.
Κι αυτό το φως
που δεν χτίζεται,
δεν διδάσκεται,
μόνο γεννιέται μέσα μας
είναι ακόμη εδώ.
Αθόρυβο.
Αθάνατο.
Ελληνικό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
