| |
28/05/1992 Κυψέλη!
«Και όμως» είπα στον εαυτό μου!
Ήταν βράδυ, ο έναστρος ουρανός ήταν πιο καθαρός από ποτέ. Ένα τηλέφωνο σου, με τίναξε από το καναπέ, έφτιαξα όπως, όπως τα μαλλιά μου, πήρα κλειδιά και τσιγάρα στα χέρια και πετάχτηκα μέχρι την Φωκ. Νέγρη, στάθηκα εκεί στο σιντριβάνι, άναψα ένα τσιγάρο και κοιτούσα δεξιά κ αριστερά από την ανυπομονησία.
Σε λίγο έφτασες και εσύ… μόλις με αντίκρισες, χαμογέλασες, σου χαμογέλασα και εγω και σε πήρα μία αγκαλιά. Μέσα σε μία τζούρα τσιγάρου, σου είπα αυτά που ένιωθα, αυτά που με προβλημάτιζαν και αυτά που με πονούσαν! Άπλωσες το χέρι σου στο πόδι μου για συμπαράσταση. Στην δεύτερη τζούρα σε ξανά κοίταξα στα μάτια. «Τι όμορφο παιδί» σκέφτηκα «Τι όμορφα μάτια που χαμογελάνε» ξανά σκέφτηκα!
Από δίπλα μας πέρασε ένα μηχανάκι που έσπασε την σιωπή και την αμηχανία. Έπρεπε να φύγεις! Σε πήρα μία αγκαλιά, σε φίλησα, με φίλησες και εσύ! Χαμογελάσαμε και οι δύο! Φεύγεις, γυρνάς πίσω κοιτάς και φεύγεις….
19/06/ 1992 Κυψέλη
Μπλεγμένοι και οι δύο στα σεντόνια, αγκαλιασμένοι και μαγεμένοι από την εικόνα! Το λιγοστό φως που μπαίνει από τις βαριές κουρτίνες φωτίζει το μισό κορμί μας, ενώ το άλλο μισό βρίσκεται στο σκοτάδι. Τα χέρια μας ψάχνουν απεγνωσμένα το σώμα να το μάθει. Σπιθαμή προς σπιθαμή. Οι ανάσες εναλλάσσονται με φιλιά και αγκαλιές. Κοιταζόμαστε στα μάτια και χανόμαστε σε ένα ταξίδι δίχως επιστροφή…
…………………….
Από εκείνο το μεσημέρι, το μυαλό μου, το σώμα μου σε ζητούσε… δε μου έφτασες και εκεί κατάλαβα ότι την πάτησα μαζί σου. Τα μάτια σου κάθε φορά που τα θυμόμουν, χαμογελούσα στα κρυφά.
Σε ζήταγα, σε αναζητούσα, για ένα «Γεια» για μία «Βόλτα» για μία «Αγκαλιά».
Κρεμασμένος σε ένα τηλέφωνο που περίμενα να χτυπήσει, ένα γράμμα να έρθει, έστω ένα περιστέρι. Αλλά οι σταγόνες ήταν λίγες, είχες την δικιά σου βροχή και εγώ την δική μου!
Αλλά…. Όλα στην ώρα τους!
12/10/ 1995 Κυψέλη
«Τα καλύτερα έρχονται πάντα εκεί που δε τα περιμένεις, αυτά τα απρόοπτα της μοίρας τα γραμμένα που έχουν γράψει αλλά δεν έχουν ξεγράψει. Δε πιστεύω στην τυχαίες συμπτώσεις, αλλά πιστεύω πως αν δύο άνθρωποι είναι να συναντηθούν, αυτό θα γίνει ο κόσμος να χαλάσει. Αν το θέλουν δε και οι δύο. Ίσως η γη να γκρεμιστεί!»
Για τρία ολόκληρα χρόνια, οι ρόδες έτρεχαν μόνες τους. το γράσο στην αλυσίδα, ανανεώθηκε πολλές φόρες και τα χιλιόμετρα που γράψανε τα κοντέρ, ήταν πολλά! Τόσα χιλιόμετρα μόνος, τόσα χιλιόμετρα λάθος διαδρομές, λάθος όλα!
Αν μιλούσαμε τότε, ούτε εσύ, ούτε εγω θα περνάγαμε αυτά που περάσαμε! Δε θα γινόμασταν χαρτί κουζίνας να σκουπίζουμε τα λάθη των άλλων και ούτε θα είχαμε αυτές τις πληγές.
Αλλά οι πληγές μας, θυμήσου, ότι καθόρισαν εμάς σε αυτό που ήμαστε σήμερα!
Εγώ τις πληγές μου τις θεραπευσα, ήρθα επιτέλους έτοιμος για εσένα δίχως πληγές, δίχως φόβους, δίχως περιορισμούς.
Κατακτώ την καρδιά σου με τόλμη και αποφασιστικότητα.
Μέρα με την μέρα. Χωρίς να κοιτάζω τα χρόνια που πέρασαν, που χάθηκαν η που θα έρθουν! Το σήμερα είναι το πιο ωραίο! Το αύριο δε με νοιάζει.
Ήταν η κατάλληλη στιγμή!
Τέσσερις ρόδες μία διαδρομή – αφήνω αυτό εδώ και συνεχίζω να το «ΖΩ».
Μας αξίζει άλλωστε!
Τέλος!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
