| |
Λίγο ακόμα, μάνα
Νόσος του κινητικού νευρώνα, είπαν οι γιατροί.
Whatever, λέω εγώ.
Μόνο αυτός ο θόρυβος που κάνει το «π»,
καθώς το ανασηκώνει σαν τη χελώνα,
μου τρυπάει το μυαλό.
Κι η προσπάθειά της να σηκωθεί
από την καρέκλα, τον καναπέ, το κρεβάτι,
παλατσαρίζει·
άλλοτε τα καταφέρνει,
άλλοτε όχι.
Κι η κραυγή που της ξεφεύγει
όταν το καλό το πόδι —αυτό που την κρατά— λυγίζει
κι εκείνη τρώει τούμπα,
πέφτοντας συνήθως με το κεφάλι…
Έχεις ένα γερό κεφάλι, μάνα,
γεμάτο καρούμπαλα.
Πλέον πίνουμε τα ίδια αντικαταθλιπτικά,
έχουμε τον ίδιο ανήσυχο ύπνο,
και αντιπαθούμε το φως·
ίσως την πραγματικότητα.
Μα βαστάμε.
Βαστάς.
Μπορεί να γέρνεις σαν την καλαμιά,
μα δεν σπας.
Μάνα, δεν σπας.
Κι ακόμα ελπίζεις
πως θα γίνεις καλά.
Αυτό σε κρατά ζωντανή.
Και να πάνε να γαμηθούν οι συγγραφείς με την απελπισία τους,
να πάω να γαμηθώ κι εγώ.
Μάνα, χρόνια πολλά· γιορτάζεις σήμερα.
Το χαμόγελό σου,
το τραγούδι σου,
δίνουν σε μένα κουράγιο.
Λίγο ακόμα, μάνα.
Λίγο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
