| |
Είναι καιρός που συχνά αναρωτιέμαι
Χαμένος στις παράξενες γραμμές των οριζόντων
κάθε φορά που σε ένα όνειρο μικρό περιπλανιεμαι
να με βρίσκει η αυγή μες τον λάκκο των λεοντων
Με το βλέμμα του τρελού σαν φλόγα πού τρέμοπαιζει
στα παράθυρα μιας πόλης που ρημαξαν πειρατές
με φωτάκια πειραγμένα σε ένα ξύλινο τραπέζι
του κορμιού σου με οδηγανε σαλεμενοι εραστές
Ξεχασμένος από χρόνια και κρυμμένος σε λυχνάρι
Ετρεφα την ελπιδα μου από σάρκες των Νυμφών
Τυλιγμενος σε ένα μαύρο της αγάπης σου κουβάρι
για να λύσω τον χρησμό σου στο μαντείο των Δελφών
Βραδιά που περάσαμε μαζί απόψε έγιναν ένα
να ξέρεις όμως πως εγώ δεν ξέχασα κανένα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
