| |
Τα παιδιά του ανέμου
τα σγουρομάλλικα κρίνα
περισσεύματα, θεέ μου
της ζωής μας το κρίμα.
Τα πουλιά από το Πακιστάν
δίχως μάνα και σπίτι
δεν μιλούν, δεν ρωτάν
μήτε αγάπη τους λείπει.
Τα μελαχροινά στολίδια
στα κοντένειερ στο χώμα
έχουν βλέμματα ίδια
κι ορφανό ένα στρώμα.
Τρελά πουλιά το δείλι
κάπου σ` ένα Μαραθώνα
μ` ένα λιγοστό καντήλι
το φωτεινό μας τον αιώνα.
Τους γελάς, σε κοιτούνε
έχεις τύψεις χιλιάδες
χρυσό τόπι ζητούνε
δυο πέτρες για αμάδες.
Τα παιδιά της λάσπης
ασυνόδευτα τα λεν
τις πληγές της αγάπης
της ζωής μας τα δεν.
Κάπου μακριά, κάπου κοντά
κι έβαλε θεέ μου κρύο
είναι κάτι μικρά παιδιά
σκουπίδια, από ένα πλοίο.
Τα παιδιά τ` ανέμου
με τα βρώμικα χέρια
περισσεύματα θεέ μου
της οικουμένης μαχαίρια.
Σαν τα δεις μια Κυριακή
μια ελεημοσύνης μέρα
σε μια νέα φυλακή
τα ασυνόδευτα του αέρα.
Κόβεται η ανάσα, λυγμός
άνθρωποι!! τα περισσεύματα
τούτος είναι ο νέος σωσμός
μην τα κοιτάς τα βλέμματα.
Δεν τα είδες εαυτέ,
μόνο στις βραδινές ειδήσεις
δεν τα συνάντησες ποτέ
μον το κερί μην σβήσεις.
13-11-2025
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
