| |
“Οι φωτιές μας πλησίαζαν απειλητικά, το χέρι σου σε πονάει, παρόλα αυτά με κρατάς με το αλλο και με τραβάς να φύγουμε μακριά. Να σωθούμε. Για μία στιγμή το πόδι σου πατάει κατα λάθος σε μία πέτρα και πέφτεις κάτω και ξανά χτυπάς το χέρι σου και μαζί το γοφό σου, μαζί σου παρασέρνει και εμένα και χτυπάω στο κεφάλι μου!”
Λίγες μέρες πριν!
“Καλημέρα μωρό μου!” μου δίνεις ένα φιλί και μου λες “Είσαι έτοιμος αντράκο μου!” σου χαμογέλασα! “Φυσικά και είμαι έτοιμος!” κάνοντας τα μπράτσα μου οτι ειμαι δυνατός! Με το αριστερό σου χέρι με σηκώνεις και με χορεύεις! “Ρε μωρό μου! Με την τσίμπλα στα μάτια; άσε να πιούμε καφε, να κάνουμε ένα τσιγάρο!” σταματάς “Ναι ναι εχεις δίκιο!” όσο εσύ φτιάχνεις το καφέ μας, εγώ διαβάζω για το χωριό που θα πάμε, αλλα παράλληλα, βλέπω το κορμί σου στις διάφορες κινήσεις που κάνεις και σε θαυμάζω. Πάντα θαυμάζω τον έρωτα μου!
Μέχρι να έρθεις με τους καφέδες προσπαθούσα να ξεχάσω της κινήσεις σου, γιατί πανάθεμα σε εισαι όνειρο όταν κάνεις πράγματα και να φοράς μόνο το μαγιο σου!
Δύο ποτήρια γεμάτα καφέ και παγάκια, έτοιμα να υποκύψουν στο ρούφηγμα του καλαμιού και να περάσει στο στόμα όπου θα ακουστεί η αμίμητη ατάκα μου “Επιτέλους, Αγιασμός” καιι εσύ πάντα να γελάς. “Το Τρυγάρι” είναι ένα χωριό κάπου πιο βόρεια απο την πόλη μας και φημίζεται για τις, μπριζόλες του και τα ατέλειωτα παρθένα δάση γεμάτα δρομάκια και μονοπάτια, εχει μία μικρή αλλά θαυματουργή λιμνούλα και παρα πέρα περνάει εκείνο το ρυάκι που έχει λιγοστό νερό το καλοκαίρι, όπως επίσης και η λιμνούλα! Έχουμε κλείσει ένα δωμάτιο σε μία και μόνο πανσιόν ίσα ίσα να κοιμηθούμε, για να γυρίσουμε το μέρος απολαμβάνοντας και αποτυπώνοντας αυτές τις ομορφιές με φωτογραφίες, αγκαλιά μας θα έχουμε τις κάμερες μας και τα κινητά μας όλα στο 100% μπαταρία για να μη χαθεί καμία γωνιά!
Ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων και της λιμνούλας έχουμε απλώσει τις πετσέτες μας, έχουμε ξαπλώσει και προσπαθούμε με έναν τρόπο να λιαστούμε. Ο ήλιος δε καίει τόσο πολύ. Ωστόσο, απο την ώρα που φτάσαμε στο Τρυγάρι, είσαι κάπως μαγκωμένος, κάπως διστακτικός και αποφεύγεις συστηματικά να με κοιτάξεις στα μάτια, η διαχυτικότητα σου, δεν χάθηκε απλά, αλλά εξαφανίστηκε! Εννέα χρόνια είμαστε μαζί, εννέα χρόνια και δεν έχουμε τσακωθεί, ούτε μία φορά, εννέα χρόνια δεν εφυγε, το χαμόγελο, απο κανέναν. Γύρισες μπρούμυτα, έβαλες τα χέρια σου πίσω απο το κεφάλι και άρχισες “Αγάπη μου, ονειροπόλε μου, δε θέλησα ποτέ ξανά, όσο θέλω εσένα ” και μετά απο λίγο γύρισες ανάσκελα και πάτησες τους αγκώνες και με κοίταξες “Μεγαλώνω και νιώθω οτι μερικά σε πάνε πίσω. Νιώθω οτι σε πάω πίσω” εγώ συνεχίζω και σε κοιτάζω. “Τι λες, πάμε για μπριζόλα;” απάντησα. “Γιατί μου αλλάζεις θέμα;” σε κοίταξα. “Είναι απλά μία χαζή κουβέντα που απλά δεν έπρεπε να υποθούν” σηκώθηκα έκατσα οκλαδόν “Μετά απο εννέα χρόνια θυμήθηκες οτι μεγαλώνεις και οτι με πας πίσω; και ποίος σου είπε οτι με πάς πίσω” άρχισα να εκνευρίζομαι! “σσσσσ” σηκώνεις το χέρι σου και κοιτάς εμπρός. “Τι συμβαίνει;” σταματάς την κουβέντα απότομα, κοιτάζεις πάνω και βλέπεις καπνό. Σε πιάνει ένας πανικός και αρχίζεις να ιδρώνεις! “Μήπως καλού κακού να φύγουμε;” με ρώτησες! Εγω ατάραχος, περιμένω απαντήσεις. “Αγάπη μου πάμε να φύγουμε” και με πιάνεις απο το μπράτσο και με σηκώνεις! “Σήκω σου λέω, σήκω πανάθεμα σε.” και σηκώνομαι πάνω, ζαλίστηκα, πήγα να πέσω και με έπιασες με τέτοια δύναμη, που πιάστηκες και επειδή πόνεσες έπεσες και χτύπησες το χέρι σου σε μία πέτρα και δε μπορείς να το κουνήσεις! Βιάστηκες κινήσεις. “Πάμε να φύγουμε ας το κόψουμε απο το δάσος αντίθετα!”
Φορέσαμε τα σακίδια μας όπως όπως με τον πόνο σου και φύγαμε βιαστικά να τρέχουμε προς την αντίθετη πλευρά του καπνού. Δε γνωρίζουμε που πάμε. “κάπου εδώ πρέπει να εχει ένα ποτάμι” μου είπες σφαδάζοντας απο το πόνο κρατώντας τον ώμο σου. Δε τρέχουμε, το δάσος ειναι παρθένο και για να διασχίσεις απο την μια άκρη στην άλλη θέλει σχεδόν δυόμιση ώρες. Πουθενά το ποτάμι, ο καπνός έχει αρχίσει και γίνετε πιό έντονος στον ουρανό, που πλέων δεν ξέρουμε απο που προέρχεται! Μέσα στο πυκνό δάσος αντίκρισα λίγο τον ουρανό
και είδα πως προς την κατεύθυνση που πάμε έχει και εκεί καπνό. Αυτό σημαίνει οτι τόση ώρα πάμε σχεδόν προς την φωτιά! “Εμπρησμός” φωνάζεις εσύ! “Εμπρησμός” ξανά λες. “Είμαστε καταδικασμένοι” πανικοβλημένος κοιτάς δεξιά και αριστερά για να βγούμε απο το δάσος αλλά ήμαστε μία ώρα μέσα βαθιά, αυτό σημαίνει πως απο όπου και να πάμε η φωτιά θα μας βρει στην μέση! Εσύ κανονιοβολήθηκες περισσότερο και με πήρες αγκαλιά! “Σου ζητώ συγνώμη για όσα σου έκανα”....
Σε λιγότερο απο μισή ώρα οι φωτιές μας πλησίαζαν απειλητικά, το χέρι σου σε πονάει, παρόλα αυτά με κρατάς με το αλλο και με τραβάς να φύγουμε μακριά. Να σωθούμε. Για μία στιγμή το πόδι σου πατάει κατα λάθος σε μία πέτρα και πέφτεις κάτω και ξανά χτυπάς το χέρι σου και μαζί το γοφό σου, μαζί σου παρασέρνει και εμένα και χτυπάω στο κεφάλι μου και ζαλίζομαι . αδύνατον να συνεχίσω ζαλίζομαι τόσο πολύ και το αιμα τρέχει. Με παίρνεις αγκαλιά και με σηκώνεις να με πάς σε ένα ασφαλές μέρος, αν έβρισκες....
Λιγότερο απο ένα τέταρτο μετά, βρισκόμαστε και οι δύο απανθρακωμένοι, ένα μεγάλο κλαδί που ήταν έτοιμο να σπάσει, κόπηκε απο τον ισχυρό αέρα και μας χτύπησε το κεφάλι πέσαμε κάτω και η φωτιά πέρασε απο πάνω μας!
Τέλος!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
