| |
Είν’ η φωνή των αστεριών που τραγουδά τη νύχτα,
κι οι ποιητές πια σιωπηλοί ρευμβάζουν το κενό.
Είναι η ζωή διαδρομή, προς την μεγάλη αλήθεια...
Όλοι μικροί φαινόμαστε, κάτω απ’ τον ουρανό.
Σα πεταλούδες της στιγμής, πολύχρωμες ιδέες,
που κάνουν ακαθόριστες, σαχλές διαδρομές...
Που χρωματίζουν νόημα στα κύματα του αέρα,
μάταια, μα σα να κρατάν, αυτές τις αφορμές…
Κι οι σιωπηλοί σα κάμπιες ζουν, ανάμεσα στο χώμα,
λερώνονται, ποδοπατούν φθήρονται στην ξηρά.
Όλοι ελπίζουν μάταια πως αύριο θα πετάξουν,
λες και θα κάνει και αυτό... Την όποια διαφορά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
