| |
Πες τι πόθησες στ` αλήθεια
εαυτέ μου κακομοίρη
να κρυφτείς μες στη συνήθεια
και στων λουλουδιών τη γύρη.
Είδες κύματα βουνά
και πελάγη αφρισμένα
κι όλο έλεγες ξανά
όλοι θα μιλούν για εμένα.
Τι φαντάστηκες καημένε
θα` χεις σημαδιού φιλί
εαυτέ μου φαντασμένε
πόσο αξίζει το σκαλί.
Πόσο αξίζει η αγάπη
πόσο πάθη και το κρίμα
πόσο όλα σου τα λάθη
πόσο, του πελάγου κύμα.
Πόσο αξίζουν τα σπαθιά
πόσο τα καρφιά τα τρένα
πόσο η δόλια σου καρδιά
και τ` αληθινά γραμμένα.
Εαυτέ μου κακομοίρη
ψάχνεις, κούρβουλα, αποκαίδια
κι όλο επαναστάσεις κάνεις
με ψυχής, τα εισιτήρια.
Κι όλο πας, που πας
μες σε τόση σκόνη
μες στα όνειρα ζητάς
ένα ολάνθιστο σεντόνι.
Να διπλωθείς, να κοιμηθείς
να δεις πουλιά και άστρα
κι όλο το δίκιο να λουστείς
να` χεις δικά σου κάστρα.
Έχεις χούφτες με καρφιά
πέταξε έρμε κανένα
έχεις και μια πυροστιά
κι όσα φύγανε τα τρένα.
Πιάσε μολύβι γράψε
σειρές , αράδες, αράδες
κι άμα θέλεις κλάψε
είναι σβηστές οι δάδες.
Πονάει τόσο η αγάπη
είναι τα κρίνα της σιωπής
ποτισμένα ειν με δάκρυ
ξερό στεφάνι, το φορείς.
19-11-2025
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
