| |
Το μήνυμα που φοβάμαι,
είναι αυτό που χρειάζομαι,
μια πικρή παραθαλάσσια αοριστία.
Η σκέψη στερεώνει
σκαλοπάτια στον αέρα,
για να σέρνονται οι ελπίδες
στα ύψη της συντριβής.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα,
εκεί κι εγώ σταματώ
τα κυκλοδίωκτα κύματα
και τα απείθαρχα πάθη.
Συστέλλομαι και επανέρχομαι
στην βάρκα για την αιώνια εξορία,
που ορίζουν τα συναλλοίωτα πεδία.
Γκρεμός στο τοπίο,
χάσμα βαθύ, απροσπέλαστο,
τραβώ στην τύχη
μια λέξη από το έρεβος,
την κοιτώ, την πετώ,
χαμογελώ στην συνέπεια
του ανεπίστρεπτου.
Το επίθετο "πραγματικό"
ασαφές είναι,
το δε ρήμα "υπάρχω",
ακόμα περισσότερο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
