| |
Μαύρο ξημέρωμα με βρήκε
Μονάχη στην ακρογιαλιά
Ήρθε η θάλασσα και πήρε
Τα προδομένα σου φιλιά...
Τ' αστέρια έσβησαν στη θλίψη
Ο ήλιος ντράπηκε να βγει
Η απουσία θα με πνίξει
Και δεν σου καίγεται καρφί...
Πού ξημερώνεις.. πού βραδιάζεις
Σαν κύμα έρχεσαι και πας
Βράχος να γίνομαι για σένα
Να έχεις κάπου να ξεσπάς...
Πώς να αρχίσει τούτη η μέρα
Πού 'χασα το δικό σου φως
Μαύρα γυαλιά.. μαύρη φοβέρα
.. Μα γαλανός ο ουρανός...
Δεν έχει μάτια να κοιτάξω
Δεν έχει χέρια να πιαστώ
Πάω στη θάλασσα να κλάψω
Στα κύματα να ξεχαστώ...
... Λες κι είσαι κάτι που ξεχνιέται
Που μ' έχεις κάψει ζωντανή
Κι η στάχτη σου ξαναγεννιέται
Τούτο το μαύρο το πρωί...
3-12-2025
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
