| |
ΘΥΜΑΜΑΙ
Μονόλογοι.
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα σαν να ήταν χθες.
Καθόμασταν στο αγαπημένο μας καφέ,
γελούσαμε και μιλούσαμε για την αγάπη μας.
Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη αγάπη και χαρά.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή
θα ήταν η τελευταία μας συνάντηση.
Μετά από λίγο, ήρθε η ώρα να αποχαιρετισθούμε.
Τα μάτια μας συναντήθηκαν και ένιωσα ένα
κόμπο στο στομάχι. Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η φωνή της η φωνή του έτρεμε καθώς μου είπε
"Θέλω να χωρίσουμε".
Ο κόσμος γύρω μου σταμάτησε. Δεν μπορούσα
να πιστέψω ότι άκουγα αυτά τα λόγια και έφυγα.
Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες...
Ο πόνος δεν έφυγε. Αντίθετα, μεγάλωνε με τον καιρό.
Ένιωθα σαν να έχανα ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Η μνήμη μας με κυνηγούσε παντού.
Κάθε μέρος που πήγαινα, μου θυμίζει εμάς.
Αλλά η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και όταν δεν θέλεις.
Σιγά σιγά, άρχισα να αντιμετωπίζω τον πόνο.
Άρχισα να βλέπω ότι η ζωή έχει πολλά να μου
προσφέρει, ακόμα και χωρίς εκείνη εκείνον.
Και αν και ο πόνος δεν θα φύγει ποτέ εντελώς,
έμαθα να ζω με αυτόν.
Η ζωή άρχισε να παίρνει τον δρόμο της,
αλλά η μνήμη μας παρέμενε. Έμαθα να ζω με
τον πόνο, αλλά δεν τον ξεπέρασα ποτέ εντελώς.
Ίσως δεν χρειάζεται να τον ξεπεράσεις,
ίσως χρειάζεται απλώς να τον αποδεχτείς.
Ναι να τον αποδεχτείς.
Ένα βράδυ, καθόμουν στο σπίτι και άκουγα μουσική.
Ξαφνικά, άρχισα να σκέφτομαι όλες τις στιγμές
που περάσαμε μαζί. Τα γέλια, τα δάκρυα, οι καβγάδες.
όλα. Ένιωσα ένα μείγμα συναισθημάτων, αλλά αυτή την
φορά, δεν ήταν πια πόνος. Ήταν νοσταλγία.
Κατάλαβα ότι η αγάπη μας δεν έφυγε,
απλώς άλλαξε μορφή. Έγινε μια μνήμη που
θα με συντροφεύει για πάντα.
Και αυτό είναι κάτι που μπορώ να δεχτώ.
Σηκώθηκα από το σαλόνι και πήγα στην βιβλιοθήκη.
Άνοιξα ένα παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες.
Εκεί ήμασταν εμείς, χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι.
Έκλεισα το άλμπουμ και χαμογέλασα.
Ήταν η αρχή μιας νέας εποχής, μιας εποχής
όπου η μνήμη μας θα ήταν ένα δώρο, όχι ένα βάρος.
Και τώρα, κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ότι ο χωρισμός μας
ήταν η αρχή μιας νέας ζωής, μιας ζωής γεμάτης εμπειρίες,
αγάπη και σοφία. Και αν και ο πόνος δεν έφυγε ποτέ
εντελώς, έμαθα να τον μετατρέπω σε δύναμη,
σε μια δύναμη που με οδηγεί μπροστά.
Η ιστορία αυτή με δίδαξε ότι η αγάπη δεν είναι μόνο
η χαρά και η ευτυχία, αλλά και ο πόνος και η θλίψη.
Ήταν μια μαθήτρια εμπειρία που με έκανε πιο
δυνατό δυνατή και πιο σοφό σοφή.
Έμαθα να εκτιμώ τις μικρές στιγμές, να ζήσω
το παρόν και να μην παίρνω τίποτα ως δεδομένο.
Η ζωή είναι σύντομη και αβέβαιη, και πρέπει να
την ζήσουμε με όλο το είναι μας.
Η μνήμη μας θα με συντροφεύει για πάντα,
αλλά δεν θα με καθορίσει. Θα συνεχίσω να ζω,
να αγαπώ και να μαθαίνω. Και ίσως, κάποια μέρα,
θα βρω κάποιον κάποια που θα μοιραστεί αυτή την εμπειρία
μαζί μου, κάποιον κάποια που θα με αγαπήσει
για τον εαυτό μου, με όλα τα κομμάτια μου,
ακόμα και τα σπασμένα.
Η ιστορία μας μπορεί να έχει τελειώσει,
αλλά η δική μου ιστορία μόλις αρχίζει.
Και είμαι έτοιμος έτοιμη για ό,τι έρθει μετά.
Βαγγέλης Βουτσίνος
23-11-2025
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
