| |
«Δε μπορώ να το δεχτώ» έγραψε η Στέλλα σε ένα γράμμα. «Δε μπορώ να δεχτώ το γεγονός, ότι έφυγες τόσο άδοξα και άδικα» ρίχνει μία ανάσα στα δάχτυλα να ζεσταθούν και συνεχίζει!
Αμβούργο Δεκέμβρης 1895
Η Στέλλα κάθεται σε ένα καφέ στην κεντρική λεωφόρο στην άκρη του δρόμου. Το κρύο τσουχτερό και το πιγούνι σχεδόν τρεμοπαίζει.
«Πώς κοιμάσαι και οι Ερινύες σε αφήνουν να κοιμηθείς!» συνεχίζει να γράφει ένα γράμμα δίχως σταματημό. Πρέπει να είναι στην 5η σελίδα. «Σ’ αγαπώ, μου λείπεις και εσύ και αυτό που ήμασταν μαζί» ένα δάκρυ κύλησε «σιγά σιγά δημιουργούσα έναν παράδεισο για να μπούμε μέσα» θύμωσε «και αντ’ αυτού εσύ, πήρες το τελευταίο γράμμα και το πέταξες στα σκουπίδια, χωρίς καν να το ανοίξεις! » συνεχίζει να γράφει θυμωμένη και δακρυσμένη, έχει κρυφτεί πίσω από εκείνη την πράσινη κολόνα από γρανίτη και σκούπιζε τα μάτια της με ένα λευκό μαντήλι.
Οι χρυσές λεπτομέρειες και το λιγοστό φως κάνει τα μάτια της να λαμπυρίζουν περισσότερο. «Δε θέλω να φύγω, αλλά δε με σταματάς, δε θέλω να φύγω, αλλά όλα τα παρατάς» η Στέλλα σηκώθηκε και έκανε ένα μικρό νεύμα μαζί με το φλιτζάνι της να της βάλουν κ άλλο τσάι…. Εκείνη την ώρα η πράσινη βαριά πόρτα άνοιξε και το κουδούνι πάνω χτύπησε!
Βαρύγδουπα λόγια γραμμένα σε ένα χαρτί για έναν χαμένο έρωτα και τα μάτια της καρφώθηκαν επάνω στον νεαρό άντρα που μόλις μπήκε. Δεν ξέχασε το πόνο του έρωτα. Αλλα βλέποντας το δέντρο, χάνει το δάσος!
Ο νεαρός την κοίταξε στα μάτια για πάνω από 5 δευτερόλεπτα και όπως λένε, ματιές πάνω από 5 δευτερόλεπτα. Δεν έχουν γυρισμό…
Συνεχίζετε!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
