| |
Τα πέτρινα τείχη της μοναξιάς μου
λύγισαν σαν χάρτινα κουκλόσπιτα
στον πολιορκητικό κριό της ματιάς σου
πυκνές ορδές τα αγγίγματα σου
άλωσαν και το τελευταίο κύτταρο
της αφής μου
η μελωδία της γλυκιάς σου φωνής
έσκισε σαν αστραπή
το σκοτάδι τη μονότονης σιωπής μου
σαν ένας άγγελος με βάζεις στα φτερά σου
να ταξιδέψουμε σε κόσμους ευτυχίας
οι ανεμώνες κρίνα και τα γιασεμιά
όλα ανθίζουν στους ρυθμούς της φαντασίας
γιατί να είναι τοσοδούλα η αγκαλιά μου
γιατί να είναι ακόμα άδεια η κυριακή
αφου στα χειλη μου είναι ακόμα τα φιλιά σου
γιατί να μοιάζει με αιώνα η στιγμή
δεν φυλακίζεται σου λέω τόση αγάπη
θα δραπετεύει απ' το δάκρυ το αρμυρό
τις πονεμένες τις βραδιές να σου θυμίζει
πόσο σε αγάπησα και ακόμη σε αγαπώ
ίσως ξανάρθεις κάποια νύχτα στο όνειρο μου
ίσως ξεχάσει να σε πάρει η αυγή
ίσως μου πεις ότι συνήθισες κοντά μου
ίσως μου πεις πόσο με αγάπησες και εσύ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
