| |
Ταμ Ταμταμ
Θα ’ρθω να σε πάρω απ’ τον σταθμό·
της αγάπης θα κρατάω τον ρυθμό —
ταμ ταμταμ, ταμ ταμταμ —
κι η καρδιά μου θα θέλει να σπάσει:
ποιος δαίμονας σε έχει πλάσει;
Ο ουρανός θα είναι κατράμι,
κι η βροχή θα πέφτει στο τζάμι —
ταμ ταμταμ, ταμ ταμταμ —
το αυτοκίνητο, τα φανάρια, ο δρόμος·
η ιστορία μας δεν θα έχει «όμως».
Δυο σώματα που παλεύουν να λευτερωθούν,
το μονοπάτι τους να βρουν, να σωθούν
απ’ το μάταιο της περιπλάνησης ταξίδι·
δυο περσόνες που τα δίνουν όλα στο σανίδι.
Θα ’ρθω για ακόμα μια φορά,
η μουσική θα παίζει δυνατά —
ταμ ταμταμ, ταμ ταμταμ —
θα μου πεις να μην τρέχω·
μα ’γώ θα ’μαι αλλού, θα απέχω.
Η καθημερινότητα μας πνίγει·
γι’ αυτό σου λέω: όπου φύγει-φύγει —
ταμ ταμταμ, ταμ ταμταμ —
το ρεζερβουάρ είναι γεμάτο·
πάρε άλλο ένα τραγουδάκι, για το δρόμο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
