| |
Ας Στοιχηθούμε
δεν θα υπήρχαν παραμύθια
αν δεν υπήρχαν κουτορνίθια
να τα πιστεύουν.
θα ’ταν σαν τις βοηθητικές ρόδες στα ποδήλατα,
σαν τα πρώτα δόντια που αλλάζουμε,
σαν τον πρώτο έρωτα που ξεπερνούμε,
σαν το διαστημόπλοιο που χάνει τα μέρη του
στο ταξίδι του για να μείνει
με το κυρίως σκάφος.
η πραγματικότητα είναι σκληρή —
ας μην υπάρχει.
η αλήθεια είναι πικρή —
ας μην λέγεται.
βρίσκουμε πρώτα τι μας βολεύει
κι ύστερα έχουμε μια ζωή
να αποδείξουμε
το “σωστό” του πράγματος.
πάμε ανάποδα δηλαδή,
σαν να φοράμε απ’ έξω τη φόδρα
και το βλακώδες να το βαφτίζουμε
νεωτερισμό.
εμπρός λοιπόν, σέρφερ του τέλειου κύματος,
αναζητητές του Ελντοράντο.
πεθάναμε τον Θεό
για να μπούμε στα ρούχα του.
στο δέρμα μας χρυσοσκονή
από το πιο όμορφο ψέμα μας.
επιδόξοι συνεχιστές
της αγοροπωλησίας κοπανιστού αέρα,
ηττημένοι που ποντάρουμε σε νικητές —
για να πάρουμε κάτι από την αύρα τους,
ψιχουλάκια που περίσσεψαν στο τραπέζι.
κι όταν φτάσουμε στο μη παρέκει,
κι όταν μείνουμε ταπί από δικαιολογίες
κι αφορισμούς–κουράγιο,
σαν εκτοπλάσματα παγιδευμένα
στο χωροχρόνο
θα φεύγουμε και θα ’ρχομαστε
με την παλίρροια.
και οι ελπίδες μας
σαν τα άστρα: υπαρκτά,
μα τόσο μακρινά.
Εμπρός λοιπόν.
Ύστερα,
και πέρα από όλα αυτά,
είμαστε μεγάλα παιδιά.
η κοινωνία μάς προστατεύει εσαεί
από τους εαυτούς μας.
κάποτε παίζαμε με παιχνίδια·
τώρα παίζουμε με ανθρώπους.
τους ζυγίζουμε,
τους χρησιμοποιούμε —
είναι κλαδιά προς την κορφή.
το “εμείς” είναι η αποτυχία του “εγώ”,
σκεφτόμαστε σιωπηλά
όταν λέμε λόγια αγάπης.
Εμπρός λοιπόν:
ας στοιχηθούμε σε ένα ψέμα,
να βγάλουμε το βράδυ.
έξω, ίδια διαμερίσματα με το δικό σου,
με ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια
και χριστουγεννιάτικα στολίδια.
εμπρός λοιπόν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
