| |
Η απάντηση που μου δόθηκε
είναι ξεκάθαρη και συνάμα
μυστηριώδης και δυσνόητη.
Καταλήγω να συνυπάρχω
μ' ένα θνήσκον αστέρι
το οποίο συστέλλεται
πέραν συγκεκριμένης ακτίνος,
καταρρέοντας αδιαμαρτύρητα.
Προκύπτει αναπόφευκτα
ιδιομορφία αναπάντεχη,
ο χώρος κι ο χρόνος
παύουν πλέον να υπάρχουν.
Τα παράθυρα κλειστά,
οι δρόμοι πεπερασμένοι,
ο χειμώνας συρρικνώνει
τα αδειανά δωμάτια.
Γλιστρώντας
στην χωροχρονική κατωφέρεια,
το παιχνίδισμα ύλης και φωτός
γίνεται καθαρή ρυτίδωση
μιας αόρατης θάλασσας.
Η πραγματικότητα αλλάζει
κάθε φορά που την κοιτάζω,
αντικρύζω ένα μείγμα
εναλλακτικών πιθανοτήτων,
η φύση αδιαφορεί
για την δική μου
οπτική γωνία λογικής.
Δεν γνωρίζω πως συμβαίνει,
αλλά το αποτέλεσμα είναι υπαρκτό.
Το ταξίδι προς το Όλον συνεχίζεται,
διαπερνώντας γεγονότα και καταστάσεις
σαν να μην συνέβησαν ποτέ,
αγνοώντας την διαφορά
ανάμεσα στα "πάντα" και στο "τίποτα".
Σφάλλω;
Ίσως να σφάλλω.
Μα τα σφάλματα είναι απαραίτητα,
να βρίσκουμε το σωστό,
να συνεχίζουμε το ταξίδι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
