| |
Η νύχτα...
Σκιές θολώνουν το φώς μου
βυθίζουν το νου μου
σε θεία νάρκη...
Εσύ...λαθραία τρυπώνεις
απο το Πουθενά κ απο την
άγρια Μανία...
Ζεσταίνεις το Χάος μου
με μια σου άνασα-τί κι αν μυρίζει
σάπια φύλλα και πικρό θάνατο;
Λήθη'όλη μου η ύπαρξη ενας πυρήνας
από πόνο ανάκατο μ'ελπίδα
κι ίσως λίγη Μοναξιά
Δεν είμαι αυτός που νομίζεις
Δεν είμαι αυτός που έπλασες
στα όνειρά σου...
Είμαι μια Αντίφαση'
θρηνώ για μιάν Υπέρβαση
Γυναίκα...
Σ'αγαπώ κι η αγάπη μου τη μιά γίνεται πέλαγος,την άλλη σπαραγμός
Το παράλογο και το απελπισμένο
Η ατέρμονη φλυαρία της σιωπής
Στέκεις μπροστά μου γυμνή...
Στο μαύρο τρίγωνό σου-η Γένεσις
Στο υγρό σου κέντρο-το Παθος
Στύσεις μου πλημμυρισμένες νοσηρό ιδρώτα...
Σκέψεις μου γεμάτες κακοποιό αύρα
Ο Κόσμος μου χυδαίος τάφος
θλιβερά εκτρώματα,σύννεφα μύγες
Γυναίκα...
Στο μέσον του κοινοταφίου στέκεις
Μαύρη παλίρροια και εγώ στο βυθό
γκρίζα φιγούρα γεμάτη φύκια
Βαδίζω στο τέλος με τη σάρκα μου
μελανιασμένη...
Αναπνέω έναν αέρα πυχτό σαν κομμάτι αίμα...
Αναζητώ τη λύτρωση από εσένα
βρίσκω την Έξοδο
και βρίσκω Εσένα.
Ό,τι είχα χάθηκε στις Φλόγες
Ό,τι θα αποκτήσω ήδη Φλέγεται
Στην Ιερή σου Στάχτη
Η δική μου
Ανάστασις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
