| |
Είναι τα πάντα τρυφερά
Αλλά παράλληλα φρικτά
Δεν καταφέρνεις συνεχώς να ‘χεις τα μάτια ανοιχτά
Είν’ ένα κόκκινο πακέτο
Με κορδέλα βυσσινί
Που το ανοίγεις και σου δείχνει μια εικόνα σκοτεινή
Είναι η πίκρα που δεν θέλει
Να σηκώνεσαι ξανά
Όσο κι αν θέλεις να την διώξεις συνεχώς θα σε πονά
Ό,τι κι αν κάνεις δεν θα πείσεις
Πως τα πάντα αγαπάς
Μπορεί να βρίσκεσαι εδώ μα μακριά θέλει να πας
«Πριγκιποπούλα χρυσαφένια
είδα πως είναι απ’ τον Άδη το διαμαντένιο σου πετράδι»
«ωραιότατη και μελένια
είδα μια όψη να μ’ αγγίζει και μαζί να με γκρεμίζει »
Θα προσπαθήσεις να τινάξεις
Τα φτερά σου δυνατά
Μα ένα βάρος τρομερό μεσ’ στην ψυχή σου σε κρατά
Σε τριγυρίζουν Αμαζόνες
Με αγκάθινα κορμιά
Σε ανεβάζουνε στα ύψη και στο τέλος ερημιά
Πώς να πιστέψεις ότι είσαι
Πιο γενναίος απ’ αυτές
Γεμίζεις πάγο την καρδιά σου μα εκείνες πιο καυτές
Μετά μου λες πως δεν αξίζει
Μία ύπουλη στεριά
Είναι ανάγκη ν’ αντικρίσεις και εσύ την ξαστεριά
Αξιοθαύμαστε ιππότη
Σε σημαδεύει μια κραυγή από μια λίθινη αυγή
Ρομαντικέ μας ταξιδιώτη
Σ’ έχει ματώσει η στεριά και πας για θάλασσα πλατιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
