maria.p
10-10-2006 @ 16:48 | Στέλιο μου,εκλαψα με τα λόγια σου.
"Αθόρυβα έφυγα...
Μα γυρνούσα και την Κοιτούσα...
Κι όρκο της έταξα τρανό...
Πως Όσο μπορώ θα την τιμώ...
Μέσα από την ψυχή μου"
δεν ξέρω αν υπάρχει πιο όμορφη αγάπη...τυχεροί όσοι ευτυχήσουν να τους αγαπήσεις,γλυκέ μου | |
~ Εφυγα ~
10-10-2006 @ 17:33 | Ούφ!!!! Δε σε χωνεύω!!!!! ::whist.:: | |
horseman
10-10-2006 @ 17:53 | Μαρία μου...
να είσαι πάντα καλά...
Τατιάνα δεν σε αντέχω... ::mad.:: | |
antreas22
10-10-2006 @ 17:59 | αν και λιγο μεγαλο,αλλα ειναι γεματο απο εικονες και συναισθηματα,πολυ ομορφο φιλε μου,καλημερα | |
annaΤi
10-10-2006 @ 18:06 | Βγάζει μια θλίψη Στέλιο.... σαν κλάμα μ' αναφιλητά... | |
AETΟΣ
10-10-2006 @ 20:46 | Υπεροχο!!! καλημερα Στελιο ::smile.:: | |
katia
10-10-2006 @ 20:46 | εσενα για τιμωρια που εβαλες μεσα στη νυχτα ενα τοοοοσο μεγαλο....
θα σε διαβασω αυριο.....
μονο καλη σου μερα πος το παρον....
::smile.:: | |
ΑΙΟΛΟΣ
10-10-2006 @ 22:20 | Πλησίασα κι Έτρεμα...
Η θύμηση της γνώριμη...
Γέρασες...
Σε ανά-ζητώ παντού...
Κι εσύ έφυγες...
Συγκλονιστικός…
Καλημέρα Στέλιο… ::smile.:: | |
Spartinos
11-10-2006 @ 01:52 | ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΤΕΛΙΟ ::up.:: | |
MARGARITA
11-10-2006 @ 03:12 | Ποσό θ' αντέξω άραγε...
Δεν με βαστούν αυτά τα χρόνια...
Σκόρπισαν τα κομμάτια μου...
χάθηκαν τα γράμματα...
χάνομαι κι εγώ...
Κρατήσου Κένταυρε...πέταξε πάνω από τη λύπη....να καρτεράς αγάπη
πολύ με συγκίνησε τούτη η διαδρομή...ακάνθινη μα δεν μάτωσα ::smile.:: | |
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
11-10-2006 @ 03:22 | Και συ από πόνο και χωρισμούς καλά πάς,
Μετά αναρωτιόμαστε γιατί φουσκώνουν οι χείμαρροι; ::yes.:: | |
χρήστος
11-10-2006 @ 03:46 | πολύ πολύ καλό, καλημέρα | |
ΚαΤερίνη
11-10-2006 @ 04:23 | Υπέροχο!! ::smile.:: | |
justawoman
11-10-2006 @ 06:16 | Αγάπη,αγάπη δεν μου 'χεις φέρει εμένα
μήτε ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω.
Νήστης,γυμνός κι αδάκρυτος
περιφερόμουν στα όρη
και τ'ανένδοτα μάτια μου στήλωνα στους ουρανούς γυρεύοντας την αμοιβή μου
απ'τη σιωπή και το τραγούδι
Τα τρυφερά λυκόφωτα,οι πράες καμπύλες των βουνών και τα λαμπρά βράδια του θέρους
με ρωτούσαν που είσαι,ω αγάπη
μα εγώ δεν είχα τι ν'αποκριθώ κι έφευγα σιωπηλός,
ρίχνοντας χάμω την μορφή μου,
για να καλύψω την ταπεινωσή μου.
Οι ωχρές αυγές ακουμπούσαν στο περβάζι μου το διάφανο πηγούνι τους
κάρφωναν στο πλατύ μου μέτωπο τα μεγάλα, γαλάζια τους μάτια
και με κοιτούσαν με πικρία,
ζητώντας ν'απολογηθώ.
Τι ν'απαντήσω, αγάπη;
Και δρασκελούσα το κατώφλι,τίναζα τα κατάμαυρα μαλλιά μου μέσα στο φως
και τραγουδούσα πλατιά στους ανέμους το τραγούδι του αδέσμευτου...
Πεισμωμένος χλωμός και ακατάδεκτος κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα
" Δεν έχω τίποτα,δικά μου είναι τα πάντα "
Και όμως μια παιδική φωνή επίμονα έκλαιγε βαθιά μου
γιατί δεν είχες έρθει, αγάπη
Τις νύχτες του αέρος που η γύρη των άστρων και των λουλουδιών
αγρυπνούσε στο δέρμα μου,
μια λυπημένη ανταύγεια σέρνονταν στην απέραντη ψυχή μου,
γιατί αργούσες να'ρθείς, αγάπη.
Γι'αυτό κι οι πιο λαμπροί μου στίχοι είχαν κρυμμένο μέσα στην καρδιά τους
ενός λυγμού το τρεμοσάλεμα,
γιατί έλειπες απ'την καρδιά μου, αγάπη.
Όταν περιπλανιώμουν στα ερημεία του φθινοπώρου,στα γυμνά δάση,
ζητώντας με σφιγμένα δάχτυλα τον ήλιο που έφευγε χλωμός πάνω απο τις παγωμένες λίμνες
εσένα ζητούσα, ω αγάπη.
Και όταν ακόμη απέστρεφα την όψη μου απο τη γη
και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα τα τείχη της νύχτας,
ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω που δεν με συλλογίστηκες, αγάπη
ζητώντας τον θεό,ζητούσα εσένα,
εσένα περιμένοντας,γέμιζα τους κήπους μου με λευκούς κρίνους
για να βυθίζεις τις κνήμες σου αυτά τα βράδια τα ριγηρά
που η σελήνη ραντίζει με δρόσο την φιλντισένια,υψωμένη μορφή σου.
Για σένα, αγάπη,ετοίμασα τα πάντα.
Κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά,
ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου,ζητούσα να εύρω τα ίχνη των βημάτων σου,
ζητούσα να φιλήσω μονάχα και την σκόνη του ίσκιου σου,
ω α γ ά π η.
Γιάννης Ρίτσος
(συγγνώμη για το μήκος του σχολίου... Ρίτσος είναι) | |
agrampeli
11-10-2006 @ 07:33 | Αθόρυβα έφυγα...
Μα γυρνούσα και την Κοιτούσα...
Κι όρκο της έταξα τρανό...
Πως Όσο μπορώ θα την τιμώ...
Μέσα από την ψυχή μου...
πολύ πολύ ωραίο ::smile.:: | |
Τσακίρη Χαρά
11-10-2006 @ 12:50 | Συγκλονιστικο!!!!! ::cry.:: | |
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
11-10-2006 @ 14:32 | Γονάτισα...
Την φίλησα κι έφυγα...
Αθόρυβα έφυγα...
Μα γυρνούσα και την Κοιτούσα...
Κι όρκο της έταξα τρανό...
Πως Όσο μπορώ θα την τιμώ...
Μέσα από την ψυχή μου...
Καταπληκτικό!!!
| |
maninoula
12-10-2006 @ 03:52 | ::cry.:: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ''ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ''Μ'ΑΡΕΣΑΙ ΚΑΙ Μ'ΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ..... ::blush.:: | |
 |
