| |
Xωρίς φτερά όταν έμεινα διάβαινα τα σοκάκια,
Μέσα σε ξένες γειτονιές σ΄ άγνωστα λιμανάκια.
Πολλούς ανθρώπους έβλεπα, καθένας κι ένα πόνο,
Και όλα τους τα βάσανα τα φόρτωνα στον ώμο
Μου έλεγαν το ντέρτι τους κι έτρεχαν να προλάβουν
όσα τους έταξε η ζωή, μια γεύση για να πάρουν
Κάποια στιγμή κουράστηκα τον πόνο να σηκώνω
Και είπα πάει τέλειωσε, δε θα το ξανακάνω
Ήθελα μια πηγή να βρω, να πιω κρύο νεράκι
Να νοιώσω τη δροσοσταλιά, να παίξω σαν παιδάκι
Αφού εξεκουράστηκα, περπάτησα λιγάκι
Σε μέρος μέσα σκιερό, ν΄ αντέξω ως το βραδάκι
Το δάσος ατελείωτο με γέμισε απ΄ αγάπη
Από μοναδικές στιγμές με δίχως αυταπάτη
Συνέχισα το δρόμο μου, θάλασσα ν΄ αντικρίσω
Την αύρα και το ιώδιο για να καλωσορίσω.
Μια βάρκα που την έλεγαν "Ελπίδα σ΄ αγαπάω"
Μ΄ έκανε καπετάνιο της σεργιάνι να την πάω
Πήγαμε σε μικρό νησί λιμάνι για να βρούμε
Και από την επαύριο να περι –πλανηθούμε
Ένας αετός που ήταν εκεί χαμήλωσε το βλέμμα
Στην αγκαλιά του μ΄ έβαλε και μ΄ έφτασε ως το τέρμα
Με πήγε σ΄ έρημα νησιά, σ΄ απάτητα λαγκάδια,
Σ΄ ονειρικές ακρογιαλιές σε άγρια φαράγγια
Γυρίσαμε το σούρουπο με μουσικές και άλλα
Και τότε εκατάλαβα πώς έγινε το θαύμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
