χρήστος
13-10-2006 @ 05:34 | Δεν τη φοβάμαι πια την αναχώρηση
Στα κόκκινα οχυρωμένη η διάθεση
κατηφορίζει τις πλαγιές του φθινοπώρου
Κάτι σαν φως κρατάει στο ράμφος του
ο ξέμπαρκος σπουργίτης νους
που γνέφει στο παράθυρό μου αποδημία.
πολύ όμορφο... καλημέρα | |
TAS
13-10-2006 @ 06:19 | Εκεί που η καρδιά αναδιπλώνεται,
οι μυς συσφίγγονται,
ο κόμπος ανεβαίνει,
αλήτες συναισθήματα
σουλατσάρουν βραδιάτικα
απόκληροι μνημών οδύνης
νοήματα αγάπης παθογόνας
στο ημίφως
διάτρητα σήματα ήχων
απωλεσθέντων
Τ.Μ.
Έχω πια εξάρτηση απ' τους στίχους σου
| |
ΑΙΟΛΟΣ
13-10-2006 @ 06:37 | Άρχισε κι η βροχή των παραισθήσεων
τρύπιες σταγόνες μεθυσμένου έρωτα.
Όλα τα περιττά φτιάχνουν κακοκαιρία
στερώντας το δικαίωμα στο αχανές
με ήλιο να λαμπρύνει την περιβολή του
με χρώμα να ομορφύνει τ’ απροσδόκητο.
Αίσθηση και παραίσθηση οι στίχοι σου justawoman… ::smile.:: | |
« Ακρόνειρο »
13-10-2006 @ 07:27 | Τώρα που δεν γράφει η Ελένη έχω ευτυχώς εσένα..
Καλησπέρα. | |
maria.p
13-10-2006 @ 07:32 | τι να πω,κοπέλα μου...
υποκλίνομαι...
είσαι αληθινή ποιήτρια..
σε ευχαριστώ που μου δίνεις τηνν ευκαιρία να μεγαλώνω
νά' σαι πάντα καλα | |
Εκάτη
13-10-2006 @ 07:54 | Θα συμφωνήσω με τον TAS σε ότι αφορά την εξάρτηση......μια από τα ίδια έχω κι εγώ με ότι στέλνεις......καλή αναχώρηση..... | |
Chimaira
13-10-2006 @ 08:46 | πολυ καλοοο............ειλικρινα δυνατα αισθηματα | |
agrampeli
13-10-2006 @ 09:12 | ::smile.:: ::smile.:: | |
Spartinos
13-10-2006 @ 09:15 | ::smile.:: ::up.:: ::yes.:: | |
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
13-10-2006 @ 10:45 | Θα συμφωνήσω με το Τάσο και με τον Αίολο.
Πραηματική εξάρτηση και παραίσθηση.
Δίδυμο αχτύπητο. ::up.:: | |
~ Εφυγα ~
13-10-2006 @ 11:26 | ΟΛΑ ΚΟΚΚΙΝΑΑΑΑΑΑΑ ::love.:: | |
ΠΡΩΤΑΡΗΣ
13-10-2006 @ 11:40 | "Τύλιξα την κόκκινη εσάρπα μου
Εκεί κοντά στο ύψος της καρδιάς
Άρχισε κι η βροχή των παραισθήσεων
οι βαρετές μου ανήσυχες διαδρομές
στα βροχερά Σαββατοκύριακα της θλίψης.
Δεν τη φοβάμαι πια την αναχώρηση"
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο !! ::yes.:: | |
silmariel
13-10-2006 @ 13:54 | yperoxo..
kokkino stis stigmes.. | |
Αγνή
13-10-2006 @ 15:54 | Καταφύγιο στα ατέλειωτα ξημερώματα,
φωλιά του στίχου και της μοίρας μου.
Ο ουρανός του σπούργητα,
η θλιμμένη του σελήνη...
" Ρουμπέν Γκαρέγιο"
Επαναπροσδιορισμός μιάς άλλης αισιοδοξίας
αντίθετης!!!
Πραγματικά ωραία! | |
justawoman
16-10-2006 @ 05:37 | Στιχοσύντροφοι καλημέρα σας, αργοπορημένη και μετεκλογική
Ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλιά σας. Μεγάλη μου τιμή δηλαδή.
Μια πινελιά κόκκινο και αγάπη σε όλους... για τις απαντοχές μας. | |
 |
