| |
| | Έν Ζωή |  | | | Εάν η αξία της ζωής, δεν μετριέται με το κόστος του να ζείς, τότε πόσο κοστίζει η ζωή? | | |
Δεκαπέντε μέτρα κενό...
Από πάνω, κάποιος αιωρείται...
Ο ιδρώτας σβήνει το τσιγάρο...
Το αριστερό χέρι, διπλοπερασμένο γατζώνεται στην σκαλωσιά...
Κάτι σαν μια κλωστή, που σε κρατάει μακριά από την αγκαλιά του κενού...
Πώς να μην το λατρέψεις?
Πώς να μην το ανάγεις σε Θεό?
Τα μάτια, να εξερευνούν το κενό...
Η καρδιά να αδιαφορεί για την απάθεια των ματιών...
Τα μάτια να εξακολουθούν το δικό τους παιγνίδι...
Η κούραση του αριστερού να καραδοκεί...
Μα τα μάτια πάντα θα ζητούν τον δικό τους χρόνο, να θαυμάσουν κάποια κοπελιά που έτυχε να περνά δεκαπέντε μέτρα πιο χαμηλά...
Και η καρδιά να ανεβάζει τον ρυθμό...
Και το υπάκουο δεξί να περιμένει στην σειρά γιά να καρφώσει...
Και το πόδι το αριστερό, πάντα αληλέγγυο, να ψάχνει κάπου να γαντζωθεί, να δώσει ανάσες στο αριστερό το χέρι...
Και το μυαλό να παίζει παιγνίδια, φέρνοντας στο νού κάποιον πατέρα που χάθηκε, όταν τον πρόδωσε το αριστερό...
Και η μνήμη να τροφοδοτεί το μυαλό, με ιστορίες γιά αδέρφια, φίλους και λοιπούς, που παραδόθηκαν στο κενό...
Απέναντι, αίθουσες κλιματιζόμενες...
Κάποιος, εργάζεται πίσω από ένα γραφείο...
Λίγο πιό πέρα, ένας νεαρός, χτίζει το κορμί του, σ'ενα μηχάνημα, βγαλμένο απο ταινία επιστημονικης φαντασίας του εξήντα...
Στον από κάτω, μιά κυρία, κάνει σολάριουμ...
Ευτυχώς, είμαι ακόμη ζωντανός...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
MARGARITA
15-10-2006 @ 04:40 | Καλημέρα φίλε μου καλέ...απόμακρε...μου άρεσε πάρα πολύ...πολύ και για να ακριβολογώ με άγγιξαν ιδιαίτερα ορισμένα σημεία του...όπως...
Και η μνήμη να τροφοδοτεί το μυαλό με ιστορίες γιά αδέρφια, φίλους και λοιπούς, που παραδόθηκαν στο κενό...
Ευτυχώς είμαι ακόμα ζωντανός....
Ευτυχώς...... ::wink.:: ::smile.:: | | agrampeli
15-10-2006 @ 08:29 | ευτυχώς είμαι ακόμα ζοντανός πολύ καλό ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
