| |
Στο κορμί μου για πάντα χαραγμένα
όσα έχω ζήσει αποτρόπαια.
Με κόψαν αλύπητα τσεκούρια ένα πρωί
γιατι είχα δυο γερά κλαδιά
στο σχήμα του σταυρού.
Τέλειο ! Είπαν...
Με ξεγυμνώσαν απ' τα φυλλώματα
μ' αποψιλώσαν καρτερικά, με μέθοδο
και πελεκούσαν, κι έκοβαν
μπροστά στην έκπληξη του δάσους.
Και των δεντρών τον οδυρμό
πήραν για θρόϊσμα
και τα δικά μου ουρλιαχτά
πιστέψαν για τρίξιμο.
Και δεν ξέρω και σήμερα αλήθεια
τι είν' αυτό που με πονά πιότερο,
το δικό μου ξερίζωμα
ή των ανθρώπων τα πάθη
που καρφωθήκαν στο ξύλο μου ;
Στέκω ακόμη εδώ στο ψήλωμα,
πάντα υπάρχει χώρος και γι άλλα καρφιά.
Πόσες ακόμη βασανισμένες ψυχές
θα σκιρτήσουν πάνω μου
σκληρά παρατώντας ματωμένη σάρκα ;
Πόσες φορές ακόμη θ' ακουστεί
των σφυριών ο ξερός κρότος ;
Πόσες βλαστήμιες από χείλη σκασμένα
και πόσες κατάρες για των ανθρώπων το άδικο ;
Κι αν κάποτε κρεμάσανε πάνω μου
και κάποιον θεό....
για μένα που σταυρώνουν ξανά και ξανά,
για μένα... ποιός θεός υπάρχει ;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
